Goede doelen worden te groot

Een paar dagen geleden verbaasde ik me over het lange item op Het Jeugdjournaal over kinderen van vluchtelingen uit Syrië die in Libanon naar school gaan maar helaas (nog) geen Frans beheersen, en gelukkig door War Child worden opgevangen voor bijles in de Franse taal. Lekker belangrijk, dacht ik, maar je kunt ook denken dat ze het wereldnieuws slim naar proporties van de leefwereld van kinderen hebben gebracht. Maar toen hoorde ik een dag later hetzelfde onderwerp uitgebreid besproken worden bij de NOS op Radio1. Weer War Child in de picture met dezelfde NOS-correspondent ter plaatse.

Op de NOS-website vond ik het item terug èn zag dat War Child een maand eerder, en ook bijna precies een maand daar weer voor (zie hier), óók al belicht werd door de NOS in relatie tot het lot van Syrische kinderen als slachtoffer van oorlogsgeweld. Voor mij heeft het alle schijn dat NOS betaald wordt door War Child om die items te (kunnen) maken; kennelijk in een deal van één keer per maand.

Misschien mag dit allemaal van de mediawet, maar ik vind het evengoed hoogst merkwaardig. Ik ben natuurlijk niet tegen War Child, maar wel tegen manipulatie van het nieuws t.b.v. (een paar) NGO's die toevallig wel het geld hebben zich in de publiciteit te werken.

Ook ‘Save the Children’, een directe concurrent van War Child, kwam deze week in het nieuws met een tranentrekkend verhaal over Syrische kinderen. Ze haalden de kranten en andere media naar aanleiding van een ‘rapport’ dat ze uitbrachten over de verschrikkingen al daar. Het rapport is niet bepaald wetenschappelijk en vormgegeven als betreft het een glossy. Blijkbaar werkt dat, ook al zijn er veel kosten mee gemoeid.
Maar die kosten zijn het waard vindt men: bij een beetje wervingscampagne betaalt de donateur de eerste 2 jaar de marketeers, maar daarna gaan de opbrengsten naar het goede doel, aldus 'Save the Children' zelf…

Deze recente voorvallen illustreren voor mij hoe de marketing van goede doelen door schiet. Er zijn veel meer voorbeelden, zoals Pink Ribbon, al eens op Molblog besproken. Het kost niet alleen veel geld, het houdt ook tegen dat geefgeld naar de beste goede doelen gaat.

Door de hoge marketingbudgetten is de drempel voor toetreders te hoog geworden. De goededoelenmarkt wordt door maar paar partijen beheerst. NGO's als WarChild, CliniClowns, KWF, PinkRibbon, WNF, e.d. geven zo veel geld uit aan reclame (al dan niet gekregen van bedrijven die er goede sier mee maken) dat kleinere partijen geen kans maken zich op hun onderwerp ook in beeld te brengen. Is dat erg? Ja, alleen al omdat die grote bekende goededoelenmerken zeker niet allemaal even goed zijn. Kijkt u maar eens naar de top-50 beste goede doelen van Nederland, ziet u daar een groot merk tussen staan? Nee, dus.

Ik hoop dat ik hierboven onzin praat, en laat me graag verassen door een andere kijk hieronder in de reacties. Zo niet, dan ben ik voor een debat over de grenzen van hoe groot goededoelenmerken moeten zijn.

Want, samenvattend: de huidige situatie leidt niet tot wenselijke uitkomsten, omdat:
- Het meeste geefgeld niet naar de beste goede doelen gaat, maar naar de partijen die het meeste marketinggeld uitgeven;
- Waardoor een groot stuk van het geefgeld niet terecht komt bij de doelen, maar bij marketeers (in brede zin);
- Marketinggelden o.a. besteed worden aan manipulaties van journalistiek nieuws.