De partijen doen ook geen enkele veelbelovende poging om ergens een positieve connotatie aan te hangen, ongelooflijk! Samsom is zelfs zo wanhopig dat hij probeert ons zelfs te verblijden met kleuters die al op hun derde naar school zouden moeten.
Kijk naar de nieuwe leider van de PvdA die we hebben zien opstaan: Ahmed Aboutaleb.
En niet net alsof het kabinet werkelijk op afknappen staat.
Pas als ik al die Theo-adepten ook bruggen naar allochtonen zie slaan, zal ik hun quasi-gewichtigheid voor lief nemen.
Dág publieke omroepen.
Van het ene medium krijgt Rutte een 8, van het andere een 4. Dijsselbloem schommelt tussen een 5 en een 9. Wat moet de burger ermee? En de voorlichter?
Parlementaire enquête, na parlementair onderzoek, de Fyra, Defensie demonstreren luid en duidelijk dat de politiek te vaak structureel verkeerde beslissingen neemt. Hoe kan ‘de politiek’ in ’s hemelsnaam ooit een positiever imago krijgen?
Blijkbaar moeten Kamerleden zich zo nodig profileren.
Het surrealistische van de EU is met deze verkiezingen weer pijnlijk zichtbaar geworden.
Kijken naar politici op verkiezingspad is een deprimerende bezigheid aan het worden. Zelfs in live televisiedebatten lappen ze meest meest eenvoudige eisen van effectieve communicatie aan hun laars.
De sluiting van de sigarettenfabriek Philip Morris in Bergen op Zoom verschafte ons een pijnlijk inzicht in de kwaliteit van teveel bestuurders in Nederland.
Weer hebben vijf fractieleiders op tv ieder een monoloog mogen afsteken, wat een ‘debat’ werd genoemd en zonder enig bewijs door Paul Witteman ‘van groot belang voor de gemeenteraadsverkiezingen’ werd verklaard.
De hype rond Plasterk legt op pijnlijke wijze de tekortkomingen van ons politiek-bestuurlijke systeem bloot.
Waarom verstoren Haagse bemoeials lokale verkiezingen?
Langzamerhand wordt het een rommeltje rond de imago’s van politici. Er zijn nu zelfs vier verschillende mannen die tot “Politicus van het jaar 2013” zijn verkozen.
Afgelopen week noteerde ik het driemaal: wat laten sterk zichtbare instituties vaak kansen lopen om een verpletterende, positieve indruk te maken. Het ging om een minister (Ploumen), de paus en de sociale advocatuur.
Deze week bracht het AD een verhaal over hoe een gezelschap van slechts vier Kamerleden kans had gezien de minister van Defensie te dwingen tot de bouw van marineschepen ter waarde van 1 miljard (!) euro. Hoe kan zoiets zonder gevolgen blijven?
Konden Nederlandse politici en mediamakers iets leren van het enige grote verkiezingsdebat tussen Angela Merkel en Peer Steinbrück ? Op 22 september zijn er Bondsdagverkiezingen in Duitsland. Ik heb maar enkele elementen kunnen ontdekken