Plasterk als icoon

De doorgeslagen zucht naar electoraal welbehagen is weer eens moordend voor het vormen van een reputatie als betrouwbaar politicus. Plasterk kan worden gezien als icoon van beide ongewenste verschijnselen.

Geen verstand van zaken

Hoe kan een politicus op een post worden benoemd waar hij inhoudelijk totaal geen verstand van heeft ?  Dat geldt zowel voor de heer Plasterk als mevrouw Hennis. Ze zijn uiteraard de enigen niet.

Hennis  had zelfs als VVD-Kamerlid nog niet eens in de vaste Kamer-commissie voor Defensie gezeten.

Plasterk presteerde het om in de PvdA-fractie financieel woordvoerder te worden. Dat zegt ook onheilspellend veel over de kandidaatstelling in de PvdA; en elders zal het niet veel beter zijn. De moleculair geneticus (onderzoek aan de platworm….) wist op slag kennelijk alles van de uitwerking van tientallen miljarden aan leningen aan  Griekenland en hoe het met ons begrotingstekort moest.

Hij had dan ook in 2012 stellig beweerd: dat de recessie in Nederland aan 'het uitzonderlijk domme beleid' van het 1e kabinet-Rutte te wijten was. Hij wilde dan ook dat Nederland zou vragen om vrijstelling van de strenge begrotingsregels uit Brussel. Om zich in het 2e kabinet Rutte uiteraard probleemloos bij diezelfde regels en hetzelfde ‘domme beleid’ neer te leggen.

Ome Roon

Plasterk was ook minister van OCW, waarbij hij vast wel een visie op onderwijs en onderzoek had, maar wat wist hij van cultuur ?

Hij liet dan ook PowNed tot het omroepbestel toe, wat kwajongens die ideologisch noch maatschappelijk kunnen worden bestempeld als een massieve ‘stroming’. Ze noemden hem bij de drank op Ibiza waar hij met die spraakmakers vertoefde dan ook dankbaar ‘ome Roon’.

En nu doet hij Binnenlandse Zaken met zulke uiteenlopende kwesties als de AIVD; de normering van topinkomens met hun mogelijk desastreuze uitwerking op het vinden van talentrijke bestuurders in de (semi-)

publieke sector; en het optuigen van een herindeling van provincies, de grootste bestuurlijke reorganisatie sinds de 19e eeuw. Waarin hij dan ook aan alle kanten vastloopt.

Weinig of geen bestuurlijke ervaring

Hoe kan een politicus zonder bestuurlijke ervaring van betekenis toch een heel departement mogen besturen ? Mevr. Hennis-Plasschaert bijvoorbeeld had nog nooit ook maar 1 persoon aangestuurd. De heer Plasterk had, voordat hij minister van OCW werd, alleen enkele onderzoeksinstellingen bestierd, maar hoe zwaar telt dat ? Is het echt voldoende als je politíeke keuzes weet te maken ? Zie ook Weekers. Moet je dit fractieleiders ook niet aanrekenen ?

Populisme op nummer 1

Hoe kan een bewindspersoon als Plasterk zó ongebreideld aan zijn populariteit werken zonder dat zijn fractieleider of de minister-president hem eens wat tut-tut-geluidjes toevoegen ?  Wel flaphoed, geen flaphoed, wel baard, geen baard, verschijnen in allerlei programma’s, onder andere over molens, waarbij hij roept dat hij het ‘Handboek molenaar’ (worden) thuis had liggen….. Da Vinci was herrezen.

Hij was er recent 4e in populariteit van  ministers mee geworden. Je vraagt je af waar de kiezer zijn mening in vredesnaam op baseert. Moeten we nu echt niet eens nadenken over het bieden van een evenwichtiger beeld van de prestaties van bewindslieden? Halen we dan niet te snel het verwijt van ‘propaganda’ van stal ?

Samsom moest op het hoogtepunt van de hype voor overleg terugkeren van campagne, die woensdag in…Groenlo.’ Typisch het homeland van de massa der socialistische arbeiders. Motto was:’Effe weg van de Randstad.’ Inderdaad.

Zou je fractieleiders en partijvoorzitters eigenlijk mogen vragen nog eens na te denken over hun meest fundamentele prioriteiten ?