Toen ik ze daar weer zag staan kluiven, op die Binnenhof Barbecue die het parlementaire jaar afsloot, vroeg ik me af of politici ooit maar één seconde over hun imago nadenken. Van zo’n barbecue zegt toch iedereen met een onderbuik : ‘lekker staan vreten van onze centen en wij maar op een houtje bijten!’. Of je zult toch maar je bouwbedrijf, of je benzinestation aan de grens, ten gronde hebben zien gaan; of je zult maar met tonnen restschuld van de verkoop van je woning zijn blijven zitten; of je zult toch maar gehandicapte jongere zonder baan zijn. Welke andere keus dan negatief denken héb je dan nog ?
Doe het in je eigen moestuin!
Cynisch bedacht ik eerst nog : ‘hadden die lui dat gevreet dan tenminste niet in een van hun eígen moestuintjes kunnen organiseren, om te laten zien dat het ook hen menens is? Maar zo’n gedachte is natuurlijk hopeloos inadequaat. Mijn tweede gedachte was: ‘hebben ze het afgelopen jaar dan zóveel gepresteerd dat ze dit geschrans verdiend hebben ?’ Om daarna meteen nee te zeggen. Een allesomvattende kabinetsvisie op de stimulering van de economie werd er immers niet ontvouwd; een belofterijk investeringsfonds moest het kabinet en de zogenoemde ‘regeringspartijen’ door D66 worden afgetroggeld, de werkloosheid bleef onaanvaardbaar hoog. Voorstellen moesten worden aangepast, concessies gedaan, noodgrepen toegepast. Terwijl de peilingen voor VVD en PvdA maar tegenslagen bleven voorspellen en nu al wordt uitgekeken naar een nieuwe slachting bij de Statenverkiezingen van 2015, met gevolgen voor de samenstelling van de Eerste Kamer en het (niet) overleven van het kabinet.
Parlementaire enquête (woningcorporaties) na parlementair onderzoek (verspilling bij grote ICT-projecten van de overheid) en straks de Fyra of Defensie weer, demonstreren nog eens luid en duidelijk dat de politiek te vaak structureel verkeerde beslissingen neemt. Vanwege de volstrekte minachting voor de uitvoering van beleid, dat zo vaak onvoldoende doordacht en niet voorzien van adequaat toezicht in gang wordt gezet. Met vernietiging van miljarden harde euro’s of groot maatschappelijk kapitaal. Of is er soms al grondig nagedacht over de gevolgen van het verdwijnen van de basisbeurs, of het overdragen van de zorg naar gemeenten ? Huiver is het eerste woord dat opkomt.
Dus hoe kan ‘de politiek’ in hemelsnaam ooit een positiever imago krijgen?
Een rubberen ruggegraat heet ineens een verdienste
Des te verbazingwekkender is het, dat enkele kranten met grote overzichten kwamen waarin de duizend bochten waarin Rutte zich domweg heeft móeten wringen, nu worden uitgelegd als bewijzen van prijzenswaardige flexibiliteit. Zouden journalisten eigenlijk wel eens consistente maatstaven gebruiken bij hun oordelen ? Of hobbelen zij maar mee op de opwinding en korte-termijnbevrediging van politici ?
Zulke maatstaven zouden kunnen zijn:
* gebeurt er aantoonbaar iets nuttigs voor grote bevolkingsgroepen ? (inkomen, werk, veiligheid, onderwijs, het maatschappelijk klimaat)
* zonder dat dit zwaar ten koste van andere groepen gaat ?
* gebeurt dat efficiënt, dus zonder verspilling ?
*en tot voldoening van de profi’s in de betrokken sector ? Want die moeten het uitvoeren.
*verzekert die partij zich daarmee van voldoende electorale steun ? Of heten het gebroken verkiezingsbeloften ?
*blijft de leider van zijn partij daarmee in het zadel ? Of is zijn imago inmiddels zo afgebladderd dat al openlijk naar opvolgers wordt gespeurd ?
Leg de grote besluiten die nu zijn genomen daar maar eens naast…..
De drie constructieve oppositiepartijen D66, CU en SGP komen er dan nog het meest genadig vanaf.
Maar laten we eens stap terug doen om nog wat breder te kijken. Ik heb als parlementair verslaggever of adviseur en mediatrainer bewindslieden van 21 kabinetten van redelijk nabij gevolgd. Als die kabinetten al eenspositieve waardering kregen, dan was dat toch pas na geruime tijd. Dan bleken ook wetten tot stand te zijn gekomen, overeenkomsten gesloten, of besluiten genomen waar de samenleving wat aan had. Recent is dat nog uitgezocht voor het kabinet-De Jong (1967-1971). De Paarse kabinetten (1994-2002) waren ook niet slecht, al dacht ‘onze Pim’ daar dan wat anders over…..
We zouden kunnen proberen die 2 diametraal verschillende ‘beelden’ – volstrekt falende politiek versus nuttige ingrepen – eens over elkaar te leggen. Met de gedachte dat politiek geen blauwdrukken-werk is. Maar ‘trial and error’. Goede dingen doen én dingen die mislukken en dus pijnlijk bijsturen vereisen. Politiek is ‘muddling through’, doormodderen. Politiek is van de wal keert het schip.
Een satétje meer of minder verorberen, maakt daarbij absoluut niks uit. Maar dat we dat gekluif ook nog moeten aanschóuwen, dát blijft op dit tijdstip nodeloos ergerlijk.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!