Waar komt dit zogenaamde ‘feest van de democratie’ eigenlijk op neer ? Je wordt uitgenodigd naar een winkel te komen. Daarin tref je – gek genoeg – alleen toeleveranciers van alleen de deelfabrikanten van de eindproducten aan. De schappen in die winkel zijn nog leeg, want je krijgt niet te zien of te horen welke producten er zullen worden gemaakt; en evenmin welk prijskaartje jíj uiteindelijk mag betalen. Graag uw keuze! Bij elke marketeer draait dan toch zijn hart in zijn lijf om?
Aan politici-alleen blijken we de Europese Unie dus niet te kunnen overlaten. ‘Brussel’ en omstreken dienen klemmend advies van experts op medebepalende gebieden te krijgen. Er moet met spoed een pan-Europees team worden samengesteld dat voor de broodnodige aanvulling bij de nu ongetwijfeld volgende beraadslagingen gaat zorgen. Hierin moeten disciplines als communicatie, psychologie, sociologie, politicologie, marketing en kiezersonderzoek vertegenwoordigd zijn. Doe er ook maar een staatsrechtsdeskundige en een brede oud-politicus bij.
Geen gimmicks
Zij dienen natuurlijk niet wat gimmicks, wat spindoctor-gedraai en leuk klinkende slogans te bedenken. Juist niet. Nee, de hele institutionele set-up van de EU moet op de schop. Er kan daarbij maar één grondregel zijn: hoe brengen we een directe relatie aan tussen de kiezer en wat hij uiteindelijk krijgt ? Welke oplossingen voor dringende problemen worden hem voorgelegd?! Het ging toch om die burger die er beter van moet worden, of dient te betalen voor een groter goed dat hij de moeite waard acht ? Vul dan de onderwerpen maar in.
Om een voorschotje op de discussie te nemen: stel, je zou de Europese Unie helemaal opnieuw willen opbouwen. Eerst zal dan moeten worden bepaald wie het voor het zeggen krijgt: de ministers resp. staatshoofden en de nationale parlementen, of ook nog een Commissie van benoemde lieden en een overkoepelend Parlement?
Na weer zo’n huiveringwekkend lage opkomst lijkt de keus niet moeilijk: het college van 28 regeringsleiders heeft primair de macht. Het komt met voorstellen. De 28 nationále parlementen beslissen over die plannen bij gewogen meerderheid; cruciale issues natuurlijk met 2/3. Malta kan nu eenmaal niet even zwaar wegen als Duitsland.
Het Europese Parlement kan althans in die variant weg. Dan zijn we meteen mooi van die funeste beeldvorming af door onder andere dat geldverbrandende reizen van Europarlementariërs tussen Brussel en Straatsburg.
Ambtenaren die volkomen onbekend zijn en dat ook vooral dienen te blijven, werken de ministeriële en parlementair goed te keuren voorstellen uit en gooien de uitvoerende taken in de aanbesteding. Waar die ambtenaren dan zitten ? In de thuislanden natuurlijk. Verdeel die voorbereidende en uitvoerende taken maar over de 28 landen. Dus Nederland als landbouw-reus mag voor heel Europa de voorstellen op agrarisch gebied voorbereiden, uitvoeren én controleren.
Duitse collega’s reguleren en controleren in de hele Unie alles dat te maken heeft met het bouwen van machines. Engeland met Londen als financiële hub kan dat doen voor de financiële markten. Griekse ambtenaren doen de regulering van de scheepvaart. Franse bureaucraten bemoeien zich met wijn, kaas, mode en vliegtuigbouw. Belgen de Europese samenwerking op defensie en bij het bier. Hun Hongaarse collegae buigen zich over software-issues. Italiaanse ambtenaren weten zich gesteund bij taken als immigratie en integratie… Want heel Europa betaalt natuurlijk mee. etc. etc.
Géén hoofdstad nodig!
Dat zou uniek zijn, want voor het eerst in de geschiedenis zou er een samenwerking van deelstaten ontstaan die géén hoofdstad nodig heeft ! Evenmin als een centrale bureaucratie die je de schuld zou kunnen geven van alles wat er mis gaat of je niet bevalt.
En nu die kiezer. Die moet kunnen kiezen. Uitsluitend op die terreinen die zijn land niet alleen aan kan, maar die onvermijdelijk Europees moeten worden geregeld. Dus de kiezer moeten op zulke deelterreinen maar 2 alternatieven worden voorgelegd. Zó helder en concreet beschreven, dat hij snapt wat hij krijgt, of wat er ontstaat, als hij een keuze maakt. Denk aan alternatieve methoden voor het scheppen van nieuwe banen; de alternatieven voor betaalbare energie; wel of geen omvangrijke hulp aan Oekraïne, mét keiharde garanties en onderpanden voor het terugbetalen van die leningen; hoeveel asielzoekers versus hoeveel gelukszoekers er in die kiezer z’n eigen land mogen worden toegelaten, if any. Enzoverder.
De ambtenaren en ministers in de genoemde landen zorgen telkens voor die twee flink verschillende alternatieven voor een beleidsissue op hún toegewezen terrein. Eventueel kunnen ook twee verschillende landen elk een alternatief aandragen. Maar hou het overzichtelijk.
Klachten van kiezers graag naar het eigen Kamerlid, dat de eigen minister er op kan aanspreken, die zijn 27 collega’s kan waarschuwen dat het anders moet. Elk kamerlid is zo per definitie óók Europees Kamerlid !
Geen Europarlementariërs, maar oplossingen kiezen
De kiezer krijgt dus geen lange lijsten met volstrekt onbekende 1e of 2e keus kandidaten meer voorgelegd, maar lijsten met oplossingen op concrete punten die hem aangaan. Voor of tegen item X; voor of tegen item Y. Je kiest maar bij die onderwerpen die je interesseren en de rest laat je zitten. Met de moderne elektronica moet dat allemaal haalbaar zijn. Stemmen vanuit je huis, of elders met je mobieltje dan wel i-pad kan natuurlijk allang. De uitslag is dan ook meteen bekend en zie je door de dag heen oplopen.
Over de winst van zo’n opzet voor de inhoud van de nu nog volkomen wezenloze tv-debatten heb ik het dan nog niet eens.
Je kunt het aldus, of op vele andere manieren regelen. Maar mag aan de huidige groteske situatie alsjeblieft een einde komen in een Europa dat we zo graag democratisch en beschaafd noemen? Ministers en staatshoofden, hak eens wat knopen door?
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!