De afgelopen jaren begint een nieuwe religie zijn grip te verstevigen op de Nederlandse consument: “the religion of food”. Voedsel als verbinder, voedsel als verhalenverteller, voedsel als verleider, en voedsel als verschaffer van een lang en gezond leven. Voedsel maakt zijn opmars als de ware verlosser. Althans, dat is als je het gemiddelde Instagram-account van een foodie mag geloven. De realiteit achter datzelfde voedsel, is een stuk minder rooskleurig. Eerder vandaag las ik op Adformatie het artikel, dat verkondigde dat de voedingsmiddelenindustrie gemiddeld een 3,3 krijgt als het gaat om het verbeteren van gezondheid.
Een 3,3! Niet op de schaal van CITO, waarmee je met deze score zo rond een voldoende bungelt. Nee een 3,3 op de ouderwetse schaal van 0 tot 10. Lees: een hele vette onvoldoende. Het betreft hier de Action to Nutrition Index, waarbij er gemeten wordt wat een organisatie doet om een zwakke gezondheid als gevolg van slechte voeding terug te dringen.
Soort van stupéfait
Noem me naïef maar ik was toch soort van stupéfait. Over het algemeen ben ik best onder de indruk van de programma’s en vlammende MVO-betogen die CEO’s als Paul Polman de wereld in slingeren. Of de consument door dit soort Shame Charts zijn ongezonde eetgedrag aanpast betwijfel ik, ook omdat een van de oorzaken van de lage scores juist ligt in de (on)betaalbaarheid van gezond voedsel. Ik ben dan ook benieuwd wat dit soort reputatieranglijsten wel teweegbrengen.
De echte impact als je het mij vraagt, ligt op het gebied van employer branding. Ik herinner me goed dat ik ooit benaderd ben voor een marketingfunctie bij Phillip Morris. Inhoudelijk een geweldige job en met een salaris dat gerust de Balkenende-norm aantikte, maar ik kon het toch echt niet over mijn hart verkrijgen om mijn loonstrook iedere maand bij een duivelse business te innen. Zou er mede door een initiatief als ATNI een tijd aanbreken waarin je met een afkeurende blik wordt nagestaard op de Adfo-nieuwjaarsborrel als er categorymanager zoute drop op je LI-profiel staat. Zou een vacature bij Coca-Cola, eens het marketing-walhalla, digitaal en mentaal genegeerd en daarmee onvervulbaar worden, omdat de war on sugar in volle hevigheid woedt? Komt er een tijd dat er een soort van kiesdrempel van goed fatsoen en deugdelijkheid wordt ingesteld om te mogen deelnemen aan marketing awards?
Better world?
Om die toekomst te kunnen schetsen ben ik nu vooral benieuwd wat het resultaat zou zijn, als je marketeers en communicatielieden waar ze ook moge werken, de volgende vraag stelt:
“Geloof jij oprecht dat het merk/bedrijf waar jij voor werkt direct of indirect een bijdrage levert aan een betere wereld?”
Om het wat makkelijker te maken, een multiple choice:
A) Ja, met behulp van een beetje cognitieve dissonantie, krijg ik daar best een goed gevoel van.
B) Ja, daar ben ik oprecht van overtuigd
C) Nee, maar dat vind ik ook niet noodzakelijk
D) Nee, en diep in mijn hart is dat een reden om op zoek te gaan naar ander werk
Breng je stem uit via deze Twitter-poll. Houd de site van Adformatie in de gaten. Binnenkort de uitslag!
Mabel Nummerdor is trendwatcher, bestuurslid Nima en auteur van het boek 'Holy Fuck: op expeditie naar de toekomst van seks'
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!