KesselsKramer overkill

Kan KesselsKramer er wat aan doen? Journalisten zijn lui, da’s algemeen bekend. Als bij tv-programma’s een ondernemer langs moet komen, verschijnt Hennie van der Most of Annemarie van Gaal (en sinds kort het mode-vriendinnetje van Edgar Davids). Zoeken ze een excuus-liberaal in een linkse talkshow, dan verschijnt Jort Kelder. Willen ze een allochtoon, dan zit Prem klaar. En zoeken ze een reclameman/vrouw. Ja, dan komt Kessels. Of Kramer. Of geen van beiden. Maar dan komt er wel iemand namens KesselsKramer, waar Kramer trouwens al lang niet meer z’n geld verdient.

Zo werkt het. En zo werkt het dus ook bij Het Parool.

Het gemopper op die bewuste dag – waar het stukkie over ging is iedereen al lang vergeten – is terug te voeren op twee grote vragen.

Vraag 1: Is KesselsKramer zo ontzettend goed dat dit bureau volkomen terecht al vijftien jaar lang elk jaar minstens tien keer in Het Parool staat?

Vraag 2: Heeft de Nederlandse creatieve sector gewoon niet zo heel veel te vertellen? In elk geval niet dusdanig veel dat de gemiddelde journalist (die dus een beetje lui is) zodanig prikkelt dat’ie even langs komt? Om dat nieuwe mooie reclameverhaal eens te bekijken?

Mocht er zo’n luie Parool-journalist meelezen en me vervolgens mailen: ja vrind, maar noem dan eens wat van waarde uit die creatieve sector van jullie? Wat moet ik dan zeggen?

De man/vrouw/luie journalist zoekt dan een verhaal dat beter is dan de riedel: ik ben Ben, Hans Brinker en oh ja, een knappe film over een slecht voetballand.

Een bureau van anderhalve man en een paardenkop dat al vijftien jaar lang de Nederlandse journalist-die-reclame-erbij-doet gijzelt. Wat ontzettend knap. Maar ook: wat ontzettend veelzeggend dat er in heel creatief I Amsterdam dus niet een kakelvers verhaal het verhaal van KK wat naar achteren heeft geduwd in de kaartenbakjes der luie journalisten.