‘Biotechnologen communiceren te weinig’
Biotechnologen zijn zich bewust van het belang van de publieke opinie over hun verrichtingen, maar de communicatie met het publiek hapert…
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Dat blijkt uit promotieonderzoek van Patricia Osseweijer. Biotechnologie wordt gezien als een van dé technologieën voor behoud en verbetering van kwaliteit van leven. Nieuwe onderzoeksmethoden hebben echter geleid tot maatschappelijke vraagstukken die de steun voor biotechnologie in Europa hebben doen dalen. De afgelopen jaren hebben biotechnologen gezocht naar een adequaat antwoord op de bezorgdheid en twijfels van het publiek.
related partner content for mobile comes here
related partner content comes here
De promovenda analyseerde diverse communicatieactiviteiten, leidt criteria af voor wetenschapscommunicatie en beschrijft een model voor het bereiken van een groot publiek, gebaseerd op entertainment, emoties en educatie. Ook geeft ze een overzicht van de (institutionele) beperkingen en benodigde competenties van wetenschappers.
Vacatures
Externe communicatie- en mediaspecialist
Vereniging Eigen HuisAccountmanager New Business
SpottaAccountmanager
SpottaOsseweijer laat zien dat biotechnologen vinden dat zij moeten communiceren, maar dat hun gesloten beroepspraktijk een belemmering vormt voor actieve deelname. Naast communicatievaardigheden zijn kennis over de maatschappelijke impact van toepassingen en de aanpak van ethische en maatschappelijke issues noodzakelijk. Belangrijk is volgens de promovenda ook dat wetenschappers reflecteren op hun eigen waarden en meningen over mogelijke toepassingen van eigen onderzoek, in de rol van burger, consument of patiënt. Zeker één op de vier biotechnologen mist deze competentie.
Bij een duurzame introductie van nieuwe technologieën speelt wetenschapscommunicatie een essentiële rol. De universiteit moet hiervoor de verantwoording nemen, zoals zij dat ook doet voor onderzoek en onderwijs, vindt Osseweijer. Dit vereist aanpassingen op institutioneel niveau, onder andere toevoeging van training aan curricula, afstemming met de algemene doelstellingen van de universiteit en opname in (financiële) allocatie- of sturingssystemen. Zo worden wetenschappers volgens de onderzoekster beloond en niet gestraft voor hun inzet in wetenschapscommunicatie.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lid