Een fraai experiment van Jaap Stalenburg, journalist, communicatieman, wielerfanaat, beroepstwitteraar en kritisch PvdA-statenlid afdeling Friesland. En dan doe ik hem tekort, want Jaap Stalenburg heeft meer hobby’s dan dat er tegenwoordig mensen op de PvdA stemmen.
Op LinkedIn gooide Jaap onlangs een post online over zijn onbehagen met de communicatiestrategie van ‘zijn’ PvdA. En passant nodigde hij enkele communicatiekanonnen uit om mee te denken. Ik stond daar, vooral tot mijn eigen verbazing, ook tussen. Waarschijnlijk was Jaap dronken. Of moe van een vergadering.
Dat schijnt – vooral in die volgorde - een probleem te zijn bij de PvdA.
Ik heb niet op de post gereageerd. Niet omdat Jaap wartaal schreef, integendeel. Maar meer omdat ik me – al nadenkend over een antwoord - verloor in meanderende gedachtenuitstapjes over het verhaal van links - welk verhaal, ja inderdaad: welk verhaal – over het profiel en karakter van Frans Timmermans, over de online haat tegen Frans, over de overeenkomsten en vooral de verschillen tussen Joop den U. en Frans T. en waarom de eerste wel aansloeg en de laatste niet aanslaat, terwijl de Joop toch veel bekakter sprak dan Frans… en verder waaierden mijn gedachten uit naar zaken als: verschuiving der maatschappelijke verhoudingen, verschroeide rode aarde onder de voeten van de sociaaldemocratie, de ontzuiling, twaalf jaar Rutte en de kunst van het wegmasseren van negentiende-eeuwse waarden als solidariteit en collectiviteit…
Ik zei al dat ik mezelf verloor.
Voor de goede orde: dit alles speelde zich af voor de Europese verkiezingen, waar de ‘winst’ van links toch vooral te danken was aan de lage opkomst onder aanhangers van extreemrechts.
Waarom vond ik dat experiment nou zo interessant? Omdat er op dat zalvende medium dat LinkedIn meestal is, dat online excuus om ‘het netwerk’ bossen gladiolen en pioenrozen tussen de billen te schuiven, dat medium dat riekt naar glijmiddel en boenwas en waar je tot je verbazing oud-collega’s tegenkomt die zich na een incredible journey hebben ontwikkeld tot very experienced business marketeer terwijl ze vijf jaar geleden nog lelijke brokken maakten als assistent van de junior-product manager…
Op dat LinkedIn dus ontspon zich een interessante discussie tussen vakbroeders en zusters
over het verhaal van links. PR-hotemetoten van het kaliber Jan Driessen, Paul Stamsnijder (hij weer!), Jos Govaart, maar ook reclamemaker en auteur van een boek over de PvdA, Marc Oosterhout, meldden zich met wijze woorden over identiteit en zo. Zelfs campagneleiders en communicatieadviseurs van de partij sloten zich aan en verdedigden hun strategie.
Even dreigde LinkedIn onder het gewicht van al die inhoud te bezwijken.
Kern van Jaaps betoog (kort door de bocht): links heeft geen verhaal en naar de vent die het verhaal vertelt luistert geen hond.
Ik zeg het wat stellig, maar daar kwam het op neer.
Te veel klassieke voorlichting zegt Jaap. Te weinig storytelling. Om met de meest overschatte band op aarde te spreken: What’s the story, morning glory?
Want dat was wel het eerste dat ik dacht toen ik Jaaps blog las. De tijden van het morgenrood liggen inmiddels ver achter ons. En van het avondrood trouwens ook. De sociaaldemocratie is een prima beweging maar met het verkeerde publiek. Een merk uit het verleden. De Exota van de politiek. En Frans T. is Bazooka Joe. Iedere arbeider een autootje voor de deur, dat was het socialistische antwoord op de christelijke belofte van het leven na de dood. Nou, dat is aardig gelukt, met dat autootje.
En dan heeft iedereen er een, of twee als je Vinex woont, en dan mag je er niet in rijden want het milieu, of niet te hard, want stikstof. En als je ergens heen rijdt en een half uur parkeert ben je failliet. Want het kwartje van Kok en de parkeerterreur van GroenLinks.
Of, hoe je je zelf eerst overbodig maakt door je belofte in te lossen en daarna straf uitdeelt aan je achterban omdat ze van die belofte willen genieten.
En dan ook nog een politicus voor je kar binden die tijdens de campagne 237 het woord ‘reflecteren’ uit zijn vestzakje weet op te vissen. ‘U spreekt zeven talen, maar niet de taal van het volk’. Voor één keer was ik het eens met Geert.
Laat het de laatste keer zijn!
Laten wij linkse – of in ieder geval verre van extreemrechtse -communicatie-experts, marketeers en reclamemeisjes en -jongens samen bouwen aan het verhaal van de PvdA-GL. Laten we een nieuwe naam verzinnen, met zijn allen besluiten dat het tijd is om Marjolein Moorman naar Den Haag te halen. Laten we de discussie op LinkedIn verder voeren, opdat het morgenrood van de sociaaldemocratie weer zijn oude glans terugkrijgt.
En laten we er in ieder geval voor zorgen dat die achterlijke 21 procent BTW op kranten en boeken wordt teruggedraaid.
Rocco Mooij is onder de noemer 'Mooij werkt', actief op het snijvlak van communicatie en journalistiek.
Lees ook
- Reputatiemanagement Je pakt je verantwoordelijkheid, je kijkt vooruit en niemand die je nog wat doet
- Reputatiemanagement Red ons, Henri Bontenbal
- Gedragsverandering Hoe de wielewaal het aflegt tegen onbeschaamdheid of een heel goed communicatiebureau
- Media De column van nu is de afhaalmaaltijd van de geest
