Ik heb geen idee waar dit stuk heen gaat, ik heb geen notie van de lengte, de pointe, ik weet niet wie ik nu weer ga beledigen - maar laat een ding duidelijk zijn: wat de uitkomst ook zal zijn, ik neem mijn verantwoordelijkheid!
Net als Yesilgöz, Timmermans, Rutte, Jette Neem. Ik. Mijn. Verantwoordelijkheid. Dat doe je gewoon. Als columnist, maar zeker als verantwoordelijke bewindspersoon. Geen enkele twijfel. Laat dat volstrekt duidelijk zijn! Of, zoals het tijdens de debatten klonk: ‘Ja, ik was twee jaar lang minister tijdens Rutte, oh zeker onze partij is 12 jaar lang aan het bewind geweest, ik ontken niet dat wij acht ministers een zes staatssecretarissen hebben geleverd, ook op asiel, helemaal waar, we hebben een aandeel in de toeslagenaffaire, Groningen, de ineenstorting van de jeugdzorg, het immigratievraagstuk, we maken de verkeerde mensen erelid, we zijn te dik, te rechts, te slap, te anti-islam. Maar. Daarvoor. Nemen. Wij. Onze. Verantwoordelijkheid!
U mag me daarop aanspreken. Als u mij vraagt: Neemt u uw verantwoordelijkheid?
Dan zeg ik volmondig ja!’
Soms zou je willen dat je in een column een lange stilte kunt laten vallen.
Daarom wat regels wit.
Want wat zeg je eigenlijk als je zegt dat je je verantwoordelijkheid neemt? U mag me slaan? Gooi me in het cachot en mijn familie erbij? Ik betaal de tekorten in de jeugdzorg uit eigen zak? De westerse geschiedenis kent weinig slechtere politici dan ik? Alstublieft Johan Derksen, ga lekker los. Rob Trip: gooi me van het podium. Kiezer, stem vooral niet op mij? U krijgt immers dezelfde ellende weer terug?
Niets van dat al. De tegenstander staat met de mond vol tanden, beroofd van zijn of haar argumenten. De man of vrouw tegenover hem of haar neemt verantwoordelijkheid voor de smeulende puinhopen op de achtergrond. En daarmee is de kous af. Over tot de orde van de dag.
Iedereen doet het, dus niemand heeft schuld.
De overtreffende trap van het ‘je verantwoordelijkheid nemen’ kwam daags na de verkiezingen van Dilan Yesilgöz. Zij stuwt het fenomeen naar hogere hoogten. Verantwoordelijkheid pákken, noemde ze het zelfs. Dat klinkt nog iets gretiger, ambitieuzer. Het past bij haar profiel. Het besluit van de VVD om niet deel te nemen aan de formatie legde ze uit als verantwoordelijkheid nemen. Dus je neemt je verantwoordelijkheid door op geen enkele manier je verantwoordelijkheid te eh pakken.
Briljant.
Welkom in de Champions League van het verantwoordelijkheidsframe. Het pantheon van de faaltaal. Zou er soms een soort afspraak zijn tussen wederzijdse spindoctors? Als het te spannend wordt, als het teveel gaat over waar we allemaal – ‘jullie net zo goed als wij’ – van hebben weggekeken, dan spelen we de V-kaart, afgesproken?
Afgesproken.
Ik kijk vooruit
En door!
Nu heb ik nog ongeveer 300 woorden over om te vullen en omdat ik daar uiteraard volledige verantwoordelijkheid voor pak, wil ik graag uw aandacht vestigen op een ander veelgebruikt frame, dat bijna altijd in hetzelfde verband gebruikt wordt. Het frame is populair onder puinhooppolitici, maar ook zeer geliefd onder smeerpoetsen van het type Chemours, Tata Steel. Ik vermoed zelfs dat het daar is uitgevonden. Geconfronteerd met vuile was uit het verleden - bij Tata Steel zie je die vuile was trouwens tot in Muiderberg hangen – zegt men profetisch: ik kijk liever vooruit.
Mooi frame. Prachtig frame. In veel gevallen toepasbaar. Strekking: ik kijk vooruit, ik werk aan een oplossing. En u?
U zeurt.
Wat zegt de topvrouw van Chemours in De Volkskrant: ‘Kijk naar het heden. Dit bedrijf loopt voorop in het minimaliseren van emissies.’
Wie de hoogste communicatiebaas van Tata Steel op LinkedIn volgt, zou bijna gaan geloven dat het sprookje van de groene staalfabriek morgen gaat beginnen, zo hard wordt er op de duurzame trombone gespeeld.
Hier hinkt de werkelijkheid toch een beetje achter de droom aan.
Focus op de toekomst, uit schaamte en vrees voor het verleden. Dat is hier aan de hand.
Is de omwonende bevolking – omvolking in hedendaags Nederlands – doodziek van de verstopte luchtwegen of vervuilde bloedbanen? Zit er PFAS op de moestuinensla, is de mosseloogst oneetbaar en liggen de speeltuintjes braak? Kan, maar dat is wat was.
Ik pak liever mijn verantwoordelijkheid. En ik kijk vooruit. Of andersom.
Kijkt u mee?
Geloofwaardig is het niet.
Maar het bekt wel lekker.
