Klikangst door cookies en big data

Ik had het natuurlijk kunnen zien aankomen. Als ik tenminste de afgelopen jaren braaf al die grote artikelen in Adformatie had gelezen. Artikelen met koppen als ‘DDMA verzet zich tegen cookie-wetgeving’, of ‘Branche vertrouwt op zelfregulering cookies.’  Maar ja, ik was met andere dingen bezig. Bladerde meteen door naar de campagne-pagina’s. Op zoek naar goeie ideeën, verrassende gedachtes, mooie regeltjes. Of gewoon benieuwd wie er nou weer naar welk bureau ging. Cookies? Vast heel belangrijk. Verdiep ik me later nog wel eens in.

Ongeveer gelijktijdig begonnen sites die ik bezocht mij te wijzen op hun ‘cookiebeleid.’ Net als ik een artikel wilde lezen, werd het beeldscherm onscherp en kwam er zo’n rechthoekje overheen. Een paar zinnetjes over dat ze me voortaan nog beter van dienst konden zijn, als ik tenminste maar even op het alvast gewillig pulserende accepteer-knopje wilde klikken. Tuurlijk joh, mij beter van dienst zijn, altijd fijn, maar laat me nou gewoon lezen wat ik wil lezen, klik en nou wegwezen met je rechthoekje.

En nou zit ik met de gebakken peren. Lijd ik onder een aandoening die in nog geen psychiatrisch handboek beschreven staat, maar die me inmiddels wel behoorlijk in de weg zit: klikangst.

Ik heb me nooit zo verdiept in algoritmes, systemen, bestanden en data. Maar inmiddels weet ik dat alles wat ik doe op internet, iedere site die ik bezoek, alles wat ik lees, iedere welgemeende like die ik uitdeel en iedere banner waarop ik oprecht geïnteresseerd klik, spookachtige gevolgen heeft. Klikken op een banner heeft voor mij dezelfde gevoelswaarde gekregen als poeren met een stok in een wespennest. Voor je het weet komen ze achter je aan.

Ik ben bang geworden voor Volkswagen, dat mij achtervolgt met banners over gebruikte Golfjes omdat ik daar ooit naar op zoek was. Bang voor de reisorganisatie die mij stalkt omdat ik zo’n appartementje in Florence een leuk idee vond en dus hun site bezocht. Bang voor IKEA. En nu ook bang voor mijn bank.

Ik wil niet dat reclame op mij toegesneden wordt. Ik wil niet dat mijn blik vernauwd wordt tot wat ik in het verleden interessant vond. Ik wil niet dat algoritmes bepalen welke antwoorden ik krijg op vragen die mij bezighouden.

Ik wil onverwachte confrontaties. Antwoorden op niet gestelde vragen. Verrassende ontmoetingen. Ongerijmde gedachten.

Ik wil het toeval terug.