door Ingrid van Frankenhuyzen
Ze stond er als jonge stagiaire alleen voor die dag: een groep vol negenjarigen op een basisschool ergens in den lande. In de pauze op het schoolplein stond een groepje jongens met rode oortjes geheimzinnig te praten. Ze hadden het over seks. De luidste van het stel stond te oreren toen de stagiaire zei: ‘Als je er zoveel van weet Wesley, dan moet je er vanmiddag maar een spreekbeurt over houden.’ Hij vond het prachtig. De stagiaire dacht nog even: wat heb ik nou weer gezegd.
Wesley ging tussen de middag naar huis. Toen het tijd was voor zijn spreekbeurt kieperde hij een plastic tasje om met de seksspeeltjes van zijn ouders. Ze gingen van naïeve kinderhand tot naïeve kinderhand, vergezeld van een zeer plastische tekst en uitleg van Wesley. De stagiaire koos voor de struisvogeltactiek. Ze was er even niet en hoopte dat de tijd voorbij zou vliegen.
‘s Avonds kreeg de directeur de nodige telefoontjes van bezorgde en boze ouders. Haar oren tuitten, maar ze kende het ‘bagage-gezin’ van Wesley en geloofde het dus meteen. Ze belde de stagiaire en beloofde de ouders een mail met uitleg én een bijeenkomst, want de ouders wilden het voorval graag aan de media vertellen als er niks mee gedaan werd.
De directeur verrijkte haar woordenschat toen er volgens de regels der crisiscommunicatie ‘duiding’ moest worden gegeven aan wat er was gebeurd. Tijdens de ‘ouderavond’ legde een GGD-specialist uit hoe het met de seksuele ontwikkeling van negenjarigen gesteld was en de directeur zei dat er een gezin was dat ‘een uitdaging’ vormde, waarover ze niets kon zeggen, maar ze zaten er ‘bovenop’ (!).
Wat de kinderen allemaal te zien hadden gekregen? Ze kreeg het er in één keer uit: een buttplug, een cockring, de Tarzan, strapon, autoblow, sleeves, womanizer …
Ze heeft die woorden nooit meer hoeven uit te spreken. Wesley verhuisde toen zijn ouders gingen scheiden. Dat vond ze nog het ergste, want juist voor de Wesleys van deze wereld wilde ze een veilig huis bieden.
