De ING-commissaris en een sterk staaltje communicatief witwassen

Hamers: ‘Breukink kerel, hoe is het? Heb je die Hoekstra nog horen klagen op het journaal?’’

Breukink: ‘Ja zeg Ralph - wat een gezeik weer van Wolke, of hoe heet die knorremans. Eerst dat gekinnesin over je salaris. En nou dit weer. Die krabbelaar begrijpt totaal niet wat voor verantwoordelijkheid jij draagt.’

Hamers: ‘Ja, ’t is een korte termijn denker, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Breukink: ‘Zo zeg. Die gaat na z’n Haagse pluche heel wat paar commissariaatjes minder krijgen, daar zal ik hoogstpersoonlijk voor zorgen - no worries.’

Hamers: ‘Jajaja, Henk. Luister. Da’s later. We moeten NU iets doen, om die Hagenezen weer in hun hok te krijgen. Ben helemaal klaar met dat negatieve sentiment.’

Breukink: ‘Ach joh, laat ze lekker… 8% van de jaarwinst als boete, peanuts, veel minder gaat het niet worden. Ik zou het er bij laten zitten. Wisselgeld. Goed mee weggekomen toch?’

Hamers: ‘Ik ben niet gek. Als je toezichthouders gaan piepen, moet je in actie komen. Witwassen kan iedereen, maar je eigen administratie wis-wassen is een ander verhaal.’

Breukink: ‘Perfect gedaan. Wat een vondst: ‘transacties die niet meer getraceerd konden worden’. Ingewikkelde computersystemen, afdelingen die niet goed op elkaar aansluiten. Ik was gister even in Keulen bij de Rotary. Daar zijn ze stinkjaloers op je sjoemelsoftware, kan ik je vertellen. “Wie hat ING das denn geschafft?!”’

Hamers: ‘En jij vond onze missie “De beste digitale bank van Nederland” toch niks, maar nu snap je zeker wel waarom, toch?’

Breukink: ‘Hahaha, ja. Zo had ik ‘m nog niet bekeken.’

Hamers: ‘Maar  even serieus, Henk: ik wil je toch wat vragen. Den Haag maakt er een issue van, negatief sentiment all over the place. Het volk mort.’

Breukink: ‘Ach man, laat gaan. Die particuliere klanten zijn te dom om over te stappen. Of te lui. En de meesten allebei tegelijk, haha.’

Hamers: ‘Eens, maar het punt is: witwassen is collateral damage, het gebeurt overal. Dat moet een keer hardop gezegd worden! Maar onze woordvoerder, een enorme slapjanus, durft dat niet. Die wil een ‘mea culpa’, zichtbare maatregelen, blabla.’

Breukink: ‘Pfff. Die gaat zeker te weinig van bil. Wat een therapeutisch gejammer zeg.’

Hamers: ‘Ik zoek dus iemand met cojones. Iemand die een Leidse bek op durft te zetten tegen die Haagse kliek. Dus ik dacht: fuck it. Ik bel gewoon Breukink. Die laat zich niet koeioneren.’

Breukink: 'Het zit je wel hoog hè, Ralph. Ik hoor het aan je. Kerel - wat zit je nou echt dwars?’

Hamers: ‘M’n kinderen, Henk. Verdomme man, alledrie doen ze al dagen geen oog meer dicht. Ze zijn zich wild geschrokken. Gisteren kwam het hoge woord eruit, eindelijk. Die Klaas Dijkhoff van de VVD wil alle probleemwijken aanpakken - heb je dat nog meegekregen? Daar moeten de mensen dubbel zo hard gestraft worden. Dijkhoff had iets gezegd van: ‘We kunnen niet accepteren dat er stukjes Nederland zijn waar andere waarden leidend zijn.’ Daar waren ze dus bang voor, die schatjes.’

Breukink: ‘Wacht even… probleemwijken?’

Hamers: ‘Ik snapte het eerst ook niet. Wat blijkt nou… Ze dachten dat het over ons villawijkje ging! Dubbele straffen! Dat IK de bak in zou draaien! Omdat IK criminele en corrupte dictators had geholpen! Dat IK daar verantwoordelijk voor was! Ik, hun eigen vader. Die angst. In hun ogen. Vreselijk.’

Breukink: ‘Jezus man. Wat… wat heb je gezegd…’

Hamers: ‘Nou ja ik zeg dus: nee joh, geen zorgen, die straf geldt alleen voor natuurlijke personen, die gaan de bak in. Asociale bijstandmoeders, die brood jatten. Wietkwekers enzo, in arbeidersbuurten. Maar fatsoenlijke mensen hebben een rechtspersoon, dat is gewoon een stapel papier. Die kan je niet opsluiten, ben je gek! Als je dan per ongeluk een foutje maakt - krijg je een beetje boete. Niks aan ’t handje. In deze prachtwijk heb je geen problemen. Nooit.’

Breukink: ‘Mooi gezegd. Echt heel mooi. Dat begrepen ze wel, toch?’

Hamers: ‘Nou…. M’n oudste zei: “Maar is dat dan geen klassenjustitie?”. Zegt de middelste: “Nee joh, dat is gewoon klasse - van justitie.” Snap je ‘m? Klassenjustitie, klasse van Justitie. Nou ja - toen lagen we allemaal in een deuk natuurlijk.’

Breukink: ‘Klasse van justitie! Echt een kind van jou. Maar verder kakvervelend natuurlijk. Dat je kids er onder lijden.’

Hamers: ‘Ja en jongste bleef bang, die begreep het nog niet. Maar oma was er ook - en die heeft heeft ‘r rustig gekregen. Die zei “Weet je nog, begin van dit jaar? Papa wilde graag een paar centjes extra verdienen, omdat hij zo’n drukke en verantwoordelijke baan heeft. En dat wilden allemaal lelijke mensen hem niet geven. Nou, dan is papa natuurlijk ook niet verantwoordelijk meer!“ Dat snapte ze wel, kinderen zijn niet gek.’

(…)

Maar goed, je begrijpt: dat iNG-bashen, ik ben er nu echt he-le-maal klaar mee. HE-LE-MAAL!’

Breukink: ‘Duidelijk kerel. Luister: ik bel morgen even mijn mannetje bij het FD, en dan geef ik die Hoekstra cum suis stevig van Jetje. Als het goed is gaat het goed - mocht er wat gedonder komen, geen probleem. Gewoon zeggen dat ik à titre personnel sprak. Ik ben toch bijna weg bij jullie.’

Hamers: ‘Zeer geapprecieerd Henk. Enne… Als ik wat kan doen voor je… Je kunt vast nog wat commissariaatjes gebruiken. Achter de geraniums is niks voor jou, toch?’

Breukink: ‘Precies. Spreek je later, Ralph.’

Met dank aan de verloren USB stick van onze Russische GROe hackers.

Scato van Opstall is oprichter van karmabrothers.nl