Kirsten Verdel: Project Hysterisch

Het lezen van dit egodocument valt niet mee. In bijna iedere alinea is er sprake van verbijstering, woede, ongeloof, bedrog en eindeloze frustratie. “Tros Radar hoefde maar een handjevol klanten met problemen op te trommelen en het leek meteen alsof er op grote schaal iets vreselijk mis was met DSB.” Dag in, dag uit wordt DSB belazerd en bedrogen. Het rapport van de Commissie Scheltema staat vol met leugens en onwaarheden. “Het ergste is, dat Scheltema wist dat het anders was gegaan,” aldus Kirsten. In haar unieke, kromme taalgebruik vraagt ze zich af: “De grote vraag waarom Scheltema dit soort zaken in het rapport heeft gedaan is natuurlijk: waarom?”

Pagina na pagina vertelt het boek over de onafzienbare rij treiteraars en leugenaars die Dirk het leven zuur maakten. Frank de Grave bijvoorbeeld. “Het probleem met De Grave was geweest dat hij alleen maar ruzie had gemaakt met zijn eigen personeel. De Grave was gewend om te zeggen: ‘Dit is hoe we het gaan doen, punt.’ Bij DSB was het echter normaal te discussiëren op basis van inhoudelijke argumenten.” Kirsten concludeert: “De Grave was zijn straatje vast aan het schoonvegen.”

Kirsten was niet dag en nacht met Dirk bezig. Af en toe moet ze bijvoorbeeld “een aantal kandidaatstellingsgesprekken voor de PvdA doen.” (Zijn ze bij de PvdA helemaal knettergek geworden?) De Nederlandsche Bank, de AFM, Wouter Bos, de curatoren, allemaal zaten ze in het complot om Dirk kapot te maken, de goudeerlijke Dirk, die volgens Kirsten al jarenlang “bezig was het beste jongetje van de klas te worden.” En Dirk, die moest steeds weer “het gevecht aangaan.” Van slapen kwam nauwelijks iets, een paar uurtjes, en dan gierde de adrenaline weer door het lijf van onze Kirsten. “Weliswaar een uiterst nerveuze vorm van energie” die uiteindelijk – en hoe kan het ook anders - niet opgewassen bleek tegen de “tegenwerking, onwil en onmacht van diverse partijen” en het “klassensysteem in de bankwereld.”

Wat moet je van zo’n boek nog zeggen? Dat het vol staat met onzin en onwaarheden, zoals ook de sympathieke Klaas Wilting me bevestigde? Laat ik een voorbeeld noemen. All Capital was een partij die DSB misschien had willen kopen. Deze partij had volgens Kirsten “eerder al aangegeven de kunst uit het Scheringa Museum voor 50 miljoen euro te willen belenen. Daarmee zou de solvabiliteitspositie van de bank verbeterd worden.” Misschien wist Kirsten toen nog niet dat op die kunst al een hypotheek rustte. Maar nu, bijna een jaar later, weet heel Nederland dat ABN Amro de hele collectie al lang in onderpand had en in beslag liet nemen. En toch staat het zo in haar boek. Ik hoop dat we van Kirsten Verdel nooit meer iets zullen horen – maar eerlijk gezegd ben ik er niet gerust op.

Van de hoofdredacteur
Hoewel het niet gebruikelijk is om columns die nog in Communicatie moeten verschijnen al op communicatieonline te publiceren, wilde ik nu maar eens een uitzondering op die regel maken. Het begin van een goede traditie wellicht.