JongeHonden Forever

Om te beginnen moet ik alle aanwezige JongeHonden hier feliciteren. Het is dit jaar de 25 editie van de ‘JOHO’ in Cannes. Ieder lustrum is dat weer een discussie bij het dan zittende bestuur. Vanaf wanneer ga je tellen? Dus dit jaar is het de 25e editie. En volgend jaar bestaat JongeHonden 25 jaar.

Dat betekent dat er alleen al uit Nederland meer dan duizend junioren door de jaren heen naar dit festival zijn afgereisd. Veel van het huidige establishment heeft ooit in de beruchte bus gezeten, waar je als vreemde op het Stadionplein instapte en na een helletocht van 20 uur als vrienden voor het leven weer uit kwam. Alleen die bustocht al heeft relaties -in alle soorten-  gemaakt en gebroken.

De bus is inmiddels duurder dan het vliegtuig, dus exit

Geschiedenis
Om meer van het bestaansrecht van de JongeHonden te weten ; een klein stukje geschiedenis:

Begin jaren ‘90 was de wereld een stuk overzichtelijker. Naast het beroemde filmfestival van Cannes had je nog een documentaire filmfestival, een pornofilmfestival, en helemaal achteraan in de rangorde het reclamefilmfestival.

Via internet kon je alleen nog maar foto’s downloaden dus als je nieuw werk wilde zien moest je hierheen, of een half jaar wachten tot de VHS tape  met de winnaars uitkwam.

In die tijd was ik copywriter bij Bozell, wat inmiddels is door gefuseerd naar FCB. Mijn toenmalige artdirector was Peter van  Leeuwen, nu creative director bij Etcetera. We hadden van het reclamefestival gehoord en wilden er eigenlijk ook wel eens heen. Maar we wisten dat het heel duur was. Vliegen kostte in die tijd een godsvermogen, hotels waren toen al onbetaalbaar en de toegangspassen waren ook toen al 1500 gulden, zo’n 700 Euro.

Dat moest toch anders kunnen. We hadden allebei ons motorrijbewijs, dus Peter bedacht dat we er misschien wel naar toe konden rijden. Dan zouden we een tentje meenemen en op de camping slapen.  We kenden andere creatieven met een motor en die wilden wel mee.

Het nieuwtje van een mogelijke trip naar Cannes verspreidde zich –voor die tijd- heel snel (er was immers geen Twitter, Facebook of mobiele telefoon!) Het probleem was dat er zich steeds meer creatieven meldden zonder motor rijbewijs. Onze creatief directeur Peter Schoenmaker had daar een pragmatische oplossing voor: ‘Als jullie nou eens een bus huren, betaal ik die kosten, maar dan wil ik wel de naam van ons bureau groot op de bus.’

Camping in La Bocca
Ondertussen hadden we via de organisatie van Roger Hatchuel een korting bedongen op de toegangspas. Ik geloof dat we F250,- (115,-) moesten betalen en dan de eerste drie dagen van het festival naar binnen mochten. Achteraf bleek dat het hen ook goed uitkwam  want de eerste dagen waren de zalen meer dan voor de helft leeg. Op woensdag liep Cannes pas vol.

We hadden dus een bus, en we hadden passen en  56 enthousiaste  jonge creatieven. 52 in de bus, en 4 met een auto erachteraan. We huurden  7 acht persoons tenten en reserveerden een plek op de camping in La Bocca, een paar kilometer hiervandaan. We moesten eigenlijk alleen nog een naam hebben.  Mijn moeder noemde mij en mijn vriendjes vroeger al ‘een stelletje jonge honden’, dus die geuzennaam hebben jullie aan haar te danken.

Oubollig borrelen
We werden in Cannes onthaald als een soort popsterren. Cannes was tot die tijd ieder jaar hetzelfde, een beetje oubollig borrelen voor de bobo’s en nu was er reuring in het dorp. Wij waren zo uitgelaten dat we een van de eerste avonden al uit de kleren in het zwembad van het Martinez doken. Sindsdien is het ’s avonds niet meer open. We stonden op de voorpagina van het Cannes Lions News samen met de absolute goeroe van die tijd Paul Meijer, die toen ook jury lid was. We kregen interviews met internationale tijdschriften waarvan we nog nooit hadden gehoord.

De achtpersoonstenten bleken lek te zijn en zespersoons. Ik heb de hele week onder een caravan van een paar Duitsers geslapen. En ook toen was er voetbal, en Nederland deed mee! De hele Nederlandse reclamedelegatie mocht bij ons op de camping voetballen kijken als ze drank meenamen.
En we keken films. Veel films. Alle films. Je kreeg een dik boek, soort telefoonboek, daarin stonden alle film categorieën met de titels van de films en alle credits. Zo kon je helemaal je eigen programma samenstellen en als je dat slim deed, kon je alles zien binnen die drie dagen

Adformatie borrel
We eindigden onze week op woensdag bij de Adformatie borrel. Daar reikten we de JongeHonden Award uit aan de film die wij het beste vonden.

Een wit porseleinen hondje op een plastic sokkel ter waarde van 7,95. De sponsor betaalde hier F10.000,- voor,  zodat zijn naam erop kwam en hij hem aan de winnaars mocht uitreiken. Het is ook sinds dat jaar dat het bier op de Adfo borrel altijd te vroeg op is.

Spoedcursus
Het tweede jaar emigreerde Peter van Leeuwen naar Australië. Ik heb toen met mijn nieuwe artdirector Mart Groen via het netwerk van Bozell  een aantal andere landen gevraagd zich aan te sluiten bij de Joho. Dat lukte. Er kwamen ook jonge creatieven uit Frankrijk, Oostenrijk en Denemarken als ik me niet vergis. Dat jaar hebben we ook het eerste JongeHonden feest gegeven in de nieuwe haven, waar we lang en hard met die gasten hebben gefeest.

Van de organisatie kregen we het aanbod om voor F33,- per nacht in een tweesterrenhotel te slapen in het centrum. Na die lekke tenten was dat een aanbod dat we niet konden afslaan.

Young Creatives
Aangestoken door alle contacten in de filmwereld, besloot ik eind ’93 heel opportunistisch regisseur te worden en ging ik werken bij productiemaatschappij Movie Ventures van Pim Bentinck. Hij stuurde me naar de filmopleiding in Rockport in Maine, waar ik in een maand een  spoedcursus film & video volgde. Ondertussen had ik ook het advies gekregen van Onno Kraft van Ermel om me aan mijn carrière te wijden, ‘anders kende iedereen me dadelijk alleen maar van die busreisjes naar Cannes’.

Het derde jaar JoHo deed ik daarom samen met Willem van den Brand, die bij Movie Ventures net begonnen was als producer. Het jaar verschilde eigenlijk niet van het jaar daarvoor, anders dan dat ik voor Adfo TV een aantal items mocht draaien. Adfo TV kwam toen gewoon nog op TV, ergens op een verlaten dinsdagmiddag met Henne Pauli als presentator.
Een van de hoogtepunten dat jaar was dat ik Phil Knight (medeoprichter van Nike) wist te strikken voor een interview.  Iedere ochtend om 7:00 liep hij hard over de boulevard. Als wij bij de draaimolen klaar zouden staan, wist hij ons wel te vinden.  Hij hield woord en wij hadden een fantastisch item.

De Cannes organisatie besloot het JoHo gedoe te formaliseren met een eigen loket en richtte de Young Creatives op. Elk land kreeg nu via de organisatie de mogelijkheid om zich tegen dezelfde gunstige voorwaarden als wij, in te schrijven voor het festival.

Dat jaar werd de JoHo Award gewonnen door twee jonge Amerikaanse creatieven met een fantastisch filmpje voor de homeless in NY. Ze namen tijdens de Adfo borrel de prijs in ontvangst en we kwamen ermee aan de praat.

Wij wilden ook iets doen voor het goede doel. En waarschijnlijk alle ander JoHo ook wel. We bedachten een competitie waarbij iedereen een campagne in mocht leveren voor een goed doel. Wij zouden dan kijken waar we dat geplaatst kregen.

Pitch
De eerste pitch was geboren.  In recordtempo haalden we voor 4 miljoen gulden gratis media op: tb, radio, print en billboards (meer media waren er ook nog niet).

We kregen van 55 teams campagnes binnen voor de meest uiteenlopende doelen. We hadden kijkdagen in het pand van Mediamax, het buitenreclamebedrijf van Jan-Dirk Paarlberg.
We hadden een jury met onder andere die twee Amerikaanse creatieven, een hotshot van MTV Londen, de directeur van de Ster, Onno Kraft van Ermel en Paul Meijer.

Louis Huiskens en Monique Botschuijver wonnen met een waanzinnige donor campagne voor de Hartstichting. Daags na de uitslag reed ik opgetogen met de winnaar naar de Hartstichting die totaal niet blij was met de campagne. Hij sloot totaal niet aan op de koers die zij bewandelden. 

Met veel aanpassingen is er toch nog een campagne gekomen, maar wij hadden geleerd dat het slim is om vooraf met je klanten contact op te nemen en een goeie briefing te formuleren. Die les hebben we meegenomen in het JoHo briefings formulier dat we toen samenstelden.

Mijn vrienden van de Cannes organisatie hoorden hierover en vroegen ons het hele verhaal eens op te sturen. Een jaar later schreven ze voor de Young Creatives de eerste Young Creatives Competition uit. Appeltje C, Een groter compliment konden we niet krijgen.

Stropdas
Na drie jaar ben ik ermee gestopt en ben me weer gaan richten op mijn regiecarrière. Als bedankje kreeg ik van de organisatie een stropdas met hun logo, een hand en de opmerking “als je weer een goed idee hebt,  kun je altijd bij ons terecht.”

Inmiddels is de organisatie doorverkocht aan een andere partij en blijft het elk jaar groeien. 1992 was ons eerste jaar. Ik geloof dat in ‘93 of ’94 print er als eerste categorie bijkwam. Vervolgens is er elk jaar wel een categorie bijgekomen. Het past allemaal niet meer in een boek, en je redt het al helemaal niet om alles te zien.

Eerste keer Cannes
Alles verandert  en  dat moet ook. Maar uiteindelijk gaat het maar om één ding: die eerste keer Cannes. Voor iedereen. Die eerste keer Cannes zul je van je leven niet meer vergeten. Het gevoel van ‘hier gebeurt het’, is van alle tijden, want hier gebeurt het ook. Als je hier je eerste keer bent geweest, wil je nog maar één ding: terugkomen en dat podium op. Cannes inspireert en motiveert. En dat is nou precies wat de JongeHonden faciliteren aan jong talent wat zelf het budget voor een week Cannes niet kan ophoesten.

Veel Nederlanders hier hebben ooit in die bus gezeten en zijn in hun carrière een stap verder gekomen dankzij  de JoHo. Zij betalen nu met liefde de volle mep om een week in het Palais onder te dompelen. Wat dat betreft zijn de JoHo (en internationaal the Young Creatives) altijd een goeie investering geweest van de Cannes Lions organisatie.

Tot dit jaar. De prijs voor de JoHo pas is verhoogd van 800,- naar 1500,- ! Het wordt kennelijk te druk in het Palais. Of de organisatie moest hogere winstcijfers laten zien. Of het werd te gezellig met al die feestende hipsters.

Hoe dan ook: het is een duidelijk signaal; de nieuwe generatie wordt ouderwets de rug toegekeerd. Je zoekt het maar uit!

Laat Cannes links liggen!
En precies dat moeten de JoHo dan ook maar eens gaan doen.

JoHo hebben Cannes niet meer nodig om zich te profileren. Sterker, misschien is het wel eens goed om te kijken wat er nog meer op de wereld gebeurt. Als je dan toch vliegt, vlieg eens naar South by South West (SXSW)

JoHo is inmiddels een commodity; een bestaand draaiboek waar iedere drie jaar nieuwe bestuursleden veel houvast aan hebben. De pitches, de mappendag, de 24 uur, Cannes… er valt helemaal niks op af te dingen. En toch zou ik het spannend vinden als de JoHo besluiten om Cannes een jaartje links te laten liggen. (Heb ik dit jaar ook gedaan, valt best mee).

Als de organisatie jullie belang niet inzien, waarom jullie dan wel dat van hen?

Volgens jaar bestaan de JoHo 25 jaar. Ben benieuwd waar we  dat gaan vieren.

Jacques Vereecken van The Boardroom (ooit één van de oprichters van JongeHonden) sprak donderdag tijdens Budget Lions via Skype de JongeHonden toe.  (Hij had eerder deze week z'n achillespees afgescheurd met voetballen op het strand in Cannes).