In gesprekken met klanten en prospects heb ik nogal eens slecht nieuws te vertellen. Zoals: onze succesvolle cases geven garanties op niets, bijvoorbeeld.
Of: Als je drie jaar geleden nog twaalf keer per jaar het nieuws haalde, dan is de kans groot, dat als je blijft doen wat je deed, dat nu is afgenomen naar zo’n zes keer per jaar. En van die zes keer moet je je ook nog maar afvragen wat die publiciteit precies betekent.
En dan ben ik – vraag het maar aan m’n geliefde, die kan het weten – nog een optimist ook. Maar we kunnen er niet omheen. Er is in grote mate sprake van aandachtstekort!
Sylvie Meis
Wat is nu helemaal het probleem? Iedereen vecht om aandacht. Behalve Sylvie Meis! We kunnen zeggen dat het aantal journalisten afneemt. Dat kranten en tijdschriften omvallen. We kunnen niet echt zeggen dat er minder ‘nieuwsverhalen’ zijn. De groei op dat vlak is, zeker op mondiaal niveau, bizár te noemen.
Earned media
En toch willen we die ‘verdiende aandacht’, of ‘earned media’. Hoe je het ook wilt noemen. En dat is terecht. Want earned media heeft effect op het presteren van je advertising. Als jij twee banners voorgeschoteld krijgt, dan is de kans dat je klikt al niet supergroot. Maar als je kunt kiezen tussen een bedrijf dat je vertrouwt en een bedrijf waarvan je de reputatie onduidelijk of negatief vindt, dan is de keuze duidelijk.
Shift Communications
Christopher Penn van Shift Communications schrijft in zijn laatste e-book een uitgebreid verhaal over de impact die public relations heeft in de customer journey. Het goede nieuws? Op veel meer vlakken dan alleen ‘awareness’. Wat? Lees en download vooral het e-book. Hij verdient het linkje.
Heruitvinding
In de afgelopen tien jaar is de kiem gelegd voor de heruitvinding van ons vak. Althans, die moet plaatsvinden willen wij als industrie blijven bestaan, zo stelt Penn.
Dat is best begrijpelijk. Nog maar tien jaar geleden rapporteerde Google News wereldwijd 6 miljoen verhalen per jaar. Dat is inmiddels opgelopen tot de enorme hoeveelheid van 65 miljoen verhalen, per jaar. En dat in een tijdperk van dalende oplages en budget cuts daar waar het gaat om onderzoeksjournalistiek.
Contentdiarree
Daar komt bij dat we ook strijden tegen de aandacht die de talloze apps op onze telefoon van ons vragen. De contentdiarree die via verschillende ‘social’ channels op ons afgevuurd wordt. Dat is allemaal nogal wat. Hoe zorg je dan dat je als PR-adviseur je werk nog goed kunt doen?
Data
Penn’s opvattingen zijn confronterend, rigoureus ook. Maar het is goed dat zijn gedachten er zijn. We kunnen in ons vak niet meer alleen op de onderbuik varen. We moeten vragen stellen die we met data kunnen onderbouwen. We moeten die data kunnen analyseren en juist kunnen interpreteren. We moeten de vraag die onze klanten stellen los kunnen laten. En naar de objectieve werkelijkheid kijken.
De wekker
Maar toen ging de wekker. Want hoe ga ik dat doen? Er liggen briefings, er liggen deadlines. Klanten van nu zitten – een enkele mooie uitzondering daargelaten – nog niet hard te wachten op het ontdekken van de nieuwe wereld. Ten eerste zal het wel loslopen. Ten tweede heeft 70 procent toch al een andere baan als het eenmaal zover is.
Wie dan leeft, wie dan… etc.
Experimenteren
Rome is niet in één dag gebouwd, zeggen ze. En dus gaan we experimenteren. We nemen momenteel de campagnes onder de loep die publicitair succesvol zijn geweest.
Ik ben benieuwd hoe die ervaring wordt. Ontnuchterend omdat het werkelijke resultaat een tikje tegenvalt? Leerzaam, omdat we precies snappen wát ervoor zorgt dat iets écht aanzet tot actie? Of kloppen we onszelf op de schouder omdat we bevestigd zien dat dat ‘earned’ stuk toch echt wel de grootste kunst van het marcomvak is?
Ik hoop eigenlijk op een combinatie van alle drie. Urgentie, écht iets leren, en vooruit, een bemoedigend schouderklopje.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!