Door Patrick Roubroeks
Het is mei 2021. Ergens deze maand krijg ik mijn eerste vaccinatie. Een prik die mij weerbaar moet gaan maken tegen het rondwarende coronavirus dat de wereld om mij heen al meer dan een jaar in zijn verziekende greep houdt. In juni moeten we volgens demissionair minister Hugo De Jonge allemaal onze eerste prik hebben gehad en kan Nederland stapsgewijs van het lockdown-slot af en krijgen wij de vrijheid terug die wij afgelopen jaar zo moesten missen.
Verheug-armoede
Eerst hadden wij last van ‘huidhonger’ de intense behoefte aan fysiek contact met de ander. De wens om elkaar vast te pakken en te knuffelen. En toen we daar een beetje aan gewend waren en elkaar al geen hand meer gaven bij een eerste kennismaking, kwam daar ‘verheug-armoede’ bij. Ik leerde het begrip van zangeres, regisseur Leoni Jansen die mij erop wees. Restaurants, theaters, concertzalen en filmhuizen waren immers dicht. De agenda vertoonde lege plakken daar waar hij normaal met mooie vooruitzichten gevuld was
Ik zocht naar een passend beeld dat deze situatie wist vast te pakken en ik stuitte op een foto van een werk van Antony Gormley. De Britse kunstenaar die wereldwijd geroemd wordt om zijn sculpturen, installaties en publieke werken. Zijn werk gaat altijd in op de relatie tussen het menselijk lichaam en de ruimte om ons heen.
Relatie tussen mens en natuur
‘Antony Gormley zet zijn eigen lichaam en van anderen in om fundamentele vragen te stellen over de relatie van de mens met de natuur en de kosmos. Hij benadert het eeuwenoude onderwerp van het menselijk lichaam in de kunst op geheel eigen universele en filosofische wijze. Hij borduurt daarmee voort op de kunstgeschiedenis en de conceptuele beeldhouwkunst van de jaren zestig en zeventig’, aldus het internet dat op dit soort momenten uitkomst biedt.
De foto toont het werk ‘Passage’ waarin de kijker-bezoeker zich beklemmend gevangen voelt en door het duistere en onbekende reist om vervolgens naar het licht te lopen. Hetgeen ik na dit indringende coronajaar begrijp en waarnaar ik inmiddels zielsveel verlang.
Het leven krijgt een blos op de wangen
Het twaalf meter lange stalen beeld zal volgend jaar te zien zijn bij de uitgestelde tentoonstelling van Gormley’s werk in het prachtige Museum Voorlinden. Ik pak mijn
agenda en maak een aantekening op een blanco bladzijde. Weldra zullen de maagdelijke pagina’s zich als vanouds weer vullen met afspraken, uitstapjes, concerten en premières. Het leven van alledag krijgt weer een blos op de wangen. Alleen al door de gedachte van wat komen gaat maakt mijn hart een ‘verheugdevol’ sprongetje.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!