Wat deed ú in de jaren tachtig?

Ook ik kan, nee wil er niet langer omheen. En voordat iemand er achterkomt kom ik er maar liever zelf voor uit.

Vooraf wil ik graag laten weten dat ik redelijk wat afstand neem van mijn toenmalige mediagedrag en sommige gedragingen zelfs best wel afwijs. Vergeet u niet, het was gewoon een heel andere tijd en als ik toen alles wist wat ik nu weet, ja, dan was het natuurlijk allemaal heel anders gegaan.

Nou, daar gaat ie.

TV
Mijn TV-gedrag van toen was op zijn zachtst gezegd twijfelachtig, ik geef het toe. En ik neem er afstand van. Wekelijks The A-Team, McGyver en The Knight Rider. Geweldprogramma's, jazeker, en ik genoot ervan. Sterker nog, ik fantaseerde wie er zou winnen als ze elkaar tegen zouden komen (daar kwam ik trouwens nooit uit).

Ik herinner mij dat de Olympische Spelen van Los Angeles speelden zich goeddeels 's nachts afspeelden. Dan bleef ik soms stiekem tot heel laat op om naar schoonspringster Daphne Jongejans en de gouden hockeydames te kijken. Wat waren die mooi zeg. Eh, goed bedoel ik, wat waren ze goed. Net als Charlie's Angels, die waren ook lekker, pardon, goed, ja, die waren ook goed in hun vak.

Mocht uit deze voorbeelden de indruk ontstaan dat ik mijn mediagedrag door geweld en prachtige vrouwen liet beinvloeden, nou, dan kan ik me daarvan nu niets meer herinneren. Trouwens, de gouden hockeydames van nu zijn toch veel mooier? Oeps, gebeurt het me weer. Het spijt me.

Uiteraard liet ik mijn merkenvoorkeur ook niet beinvloeden door sponsoring van mijn favoriete sportploegen. Mijn cassettebandjes waren weliswaar allemaal van TDK, de shirtsponsor van Ajax, en mijn fiets van Raleigh, die van de wielerploeg met Knetemann, Raas en Zoetemelk, maar dat moet toeval geweest zijn.

Reclame
In het algemeen wil ik benadrukken dat ik mij nooit heb laten beinvloeden door reclame. Als ik destijds al het deuntje van "boe-boe-blah-blah-we-maken-Domovla-boe-boe-blah-blah-hopjes-vanille-en-chocola-aardbeien-en-blanke-vla-heerlijk-houdbare-vla-boewa-de-Domo-de-Domo-de-Domovla-in-die-makkelijke-pakken" uit mijn hoofd zou kennen, dan zou ik dat nu ontkennen.

Radio
Radio speelde een belangrijke rol. Ik luisterde ik naar Curry en Van Inkel op vrijdagavond. Dat ik daarmee een aandeel heb gehad in de opkomst van Curry had ik toen niet kunnen weten. Sorry, sorry. Op zondag luisterde ik naar Het Weeshuis van de Hits, dus dat Rod Stewart bij Dokkum vermoord was hoorde ik elke week in de begintune, maar ik heb het nooit aangegeven.

De enige echte ? de Top 40 met Erik de Zwart was ook vaste prik. Was het dit programma waar ik mijn het eerste illegale download maakte? Dat werkte zo: cassettebandje in de cassetterecorder, met de vingers op de play- en de record-knop en dan juist na het laatste woord van de DJ en juist op het begin van de muziek proberen in te drukken. Aan het eind precies op tijd op stop drukken. Download geslaagd.

Ik heb nog tassen vol bandjes met dit soort illegale opnames. Pardon hoor. Als verzachtende omstandigheid wil ik wel inbrengen dat velen met mij hetzelfde deden.

Vinyl
Die radiodownloads stonden niet op zich. Ik kopieerde ook LP's van vrienden. Overmacht natuurlijk, veel geld hadden we toen niet. Toch investeerde ik wel degelijk in de artiesten. Met singletjes en LP's. Dat er soms ? achteraf ? twijfelachtige exemplaren bij zitten (Wake me up before you go-go), het zal me niet weer gebeuren.

Nieuwe media
Laat me dit nog toevoegen. Met nieuwe media liepen we al bijhoorlijk voorop: we speelden Pong op TV en op de bowlingbaan in het dorp hadden ze een grote Pacman-kast. Voor onderweg had ik portable Donkey Kong.

Via een catalogus (voor de jongere lezers, dat is een soort off line webwinkel) bestelde mijn moeder in de vroege jaren tachtig al kleding voor me, wat keurig werd thuisbezorgd. Ik schaam me er niet voor.

Nou, dat is er uit. Mea culpa.

(En trouwens... wat deed ú in de jaren tachtig?)