Waarom Waylon het songfestival verliest

Deze week vertrek ik naar Kopenhagen om de shows van het songfestival mee te maken. Het wordt mijn derde keer, en ik verwacht weer een paar leuke avonden. Na de succesvolle bijdrage van Anouk vorig jaar (negende plaats, eindelijk weer in de finale) is het dit jaar de beurt aan Ilse de Lange en Waylon, ook wel bekend als The Common Linnets.

Dicht bij jezelf zingen

In Nederland is al veel kritiek op het duo gekomen: er is geen festival geweest waar het publiek het leukste nummer kon kiezen. Het liedje is saai en de country-stijl lijkt een vreemde eend in de bijt van het songfestival. Als de zangers wordt gevraagd naar een reactie op dit commentaar, antwoorden ze steevast dat ze gekozen hebben om ‘dicht bij zichzelf’ te blijven. En dat dit nummer het beste bij ze past. Hierbij verwijzen ze graag naar de bijdrage van Anouk van vorig jaar.

Het lijkt een logische en authentieke keuze. Maar ik zet daar wat vraagtekens bij. Je doet mee aan een songfestival waar de jury bestaat uit kijkers die na één keer luisteren het liedje leuk genoeg moeten vinden om erop te stemmen. Authenticiteit en ‘bij jezelf blijven’ zijn een groot goed. Maar we zijn niet op een country-festival. Als het aan The Common Linnets lag, zouden ze nog met een piano op een vioolfestival gaan staan om ‘dicht bij zichzelf’ te blijven. Een vrij kansloze combinatie, lijkt me zo.

Passie of promotie?

Het wordt nog interessanter als we de uitspraken van het duo in de pers bekijken. Met name Waylon lijkt garant te staan voor interessante quotes. Hij beledigt graag collega’s. De andere nummers op het songfestival zouden rip-offs zijn van al bestaande acts, zoals van Paul Potts (België met operazanger Axel Hirsou) en van Bruno Mars (Denemarken met Basim). Of Waylon relativeert het hele gebeuren: ‘Ik vind ons nieuwe album belangrijker dan de uitslag van het songfestival.’ En, om dat nog eens te onderstrepen, besloot het duo de tour naar andere Eurovisie-landen af te zeggen ten bate van optredens in Nederland. Dit lijkt op een deelname aan het songfestival als promotiemiddel voor een nieuw album. Deze uitspraken zullen ons in ieder geval de sympathie en de stemmen van België kosten (toch vaak goed voor twaalf punten).

Engagement in plaats van mediatraining

Als je deze gang van zaken naar een gewone organisatie vertaalt, zie je wat parallellen. Kiest een nieuwe medewerker voor een andere werkwijze, dan wordt dat in veel gevallen getolereerd als dit tot een bijzonder goed resultaat leidt. Maar zelfs dan zal er met die collega gesproken worden over de gewenste werkwijze. En bij het beledigen van collega’s zal er al harder worden ingegrepen.

Engagement moet van twee kanten komen: de AVROTROS heeft de deelnemers geen strobreed in de weg gelegd. Het is dus aan de deelnemer (lees: werknemer) om bij zichzelf te rade te gaan of de werkomgeving bij hem past. Het songfestival is niet alleen professioneel zingen en ‘dicht bij jezelf blijven’, maar ook deel willen zijn van het geheel.

Had een goede mediatraining geholpen? Vast wel. Maar die training is helemaal niet nodig als de vertegenwoordigers van ons land het songfestival écht leuk vinden, snappen waar ze voor tekenen en het publiek betrekken bij de keuze van het lied. Doe mij maar een enthousiaste Sieneke, in plaats van die arrogante Waylon.