‘Wanneer het gemis aan mensen de ruimte vult en de oorverdovende stilte heer en meester is’, schreef ik op mijn instagram account toen ik deze foto zag. ‘Schoonheid als vaccin tegen de lelijkheid’, voegde ik er nog aan toe, waarna ik op ‘verzenden’ klikte en de wereld deelgenoot maakte van mijn persoonlijke geloof en observatie.
Steeds vaker zien wij foto’s en opnames van locaties en zalen die door het coronavirus dramatisch leeg zijn. Ze worden gebruikt voor televisieopnames of voor het maken van een artistiek statement. Een statement dat het gemis aan fysieke aanwezigheid pijnlijk in beeld brengt. In het begin waren die beelden een pleister van troost op de wond die het virus had aangebracht, maar nu bekeek ik ze ook vanuit haar intrinsieke kwaliteit.
Amazing Grace
Ik hou van de leegte, de oneindige horizon waarin je zelf en je gedachtes kunnen verdwijnen. Om die reden ben ik graag aan zee, om de fontanellen te openen en het hoofd van verse zuurstof en sprankelende ideeën te voorzien. Ook een leeg theater kan mij oprecht bekoren. Het vraagt om bezinning en contemplatie en het heeft voor mij, als katholieke Limburgse jongen, ook iets sacraals.
Veel van de beelden die nu tot ons komen hebben ook iets mystieks. Een ‘Amazing Grace’ zingende Andrea Bocelli voor de Dom in Milaan, Paus Franciscus alleen en in de motregen op het Sint-Pietersplein in Rome en tot slot ons Koninklijk Paar op een lege Dam in Amsterdam bij de kranslegging op 4 mei.
Het zijn iconische opnames die meer indruk maken dan een met toiletrollen jonglerende voetballer op instagram. Ze maken het gemis van nabijheid pijnlijk voelbaar en ze zullen ons nog jaren confronteren met de enorme impact van deze historische periode.
Een zaal zonder ziel
Jaren geleden bezocht ik de balletvoorstelling ‘Live’ van Hans van Manen in Carré, waarin de prima ballerina een pas de deux aangaat met een cameraman die zijn opname live op een groot videoscherm toont. Het ballet is in 1979 gemaakt ter gelegenheid van het Holland Festival en heeft in al die jaren niets aan kracht verloren. Het is een intieme en hoogstaande ode aan de huidhonger en draagt de welhaast profetische titel ‘Live’. Aan het einde van het ballet loopt de ballerina de zaal uit en verdwijnt op videobeeld in de oneindigheid van de nacht. Het publiek alleen achterlatend, kijkend naar een leeg podium, in een ‘zaal zonder ziel’.
Schoonheid als vaccin tegen lelijkheid
Deze beelden, emoties en gedachtes flitsen door mijn hoofd wanneer ik de schoonheid aanschouw van ons Koninklijk Paar op de Dam. De Koning sprak persoonlijker en beter dan ooit, alsof hij zich gedragen voelde door het decor waarin hij tot ons sprak. Bewust van de impact van het moment, de beelden die daarvan werden gemaakt en de context waarbinnen dit alles mocht plaatsvinden. Zijn verbindende woorden ontroerden en zijn boodschap raakte zonder enige twijfel hun doel. Schoonheid en kwaliteit als effectief en verbindend vaccin tegen lelijkheid.
Patrick Roubroeks
Founding director XSAGA
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!