Ik was erbij, acht jaar geleden. Manassas, Virginia.
Barack Obama hield er zijn allerlaatste speech als kandidaat. De volgende dag zou hij tot president worden gekozen.
Het was de vijfde speech van die dag. Tienduizenden Amerikanen stonden urenlang op hem te wachten. Van white trash tot pikzwart geloofden ze hem. Of beter, ze hoopten op hem. Wisten dat hij ongetwijfeld ging tegenvallen, als hij echt moest gaan regeren, maar ze vergaven het hem alvast, de meesten.
Eerste zwarte president
Ik was erbij, de volgende avond. Washington DC.
De mensen achter de bar van het hotel vanwaaruit we live gingen, stonden met tranen in hun ogen te kijken hoe de VS hun eerste zwarte president kozen.
Een paar honderd meter verderop trokken jongeren aan de hekken rond het Witte Huis en zongen ‘nananana, nananana, hehe-eh, goodbye’ richting ‘W’, die overigens niet thuis was.
Obama-magic
Ik mocht weliswaar niet stemmen, maar voelde me geraakt door wat ik toen als Obama-magic ervoer. Die woorden, die opbouw, dat ritme. Het leek alsof hij iedereen in de massa persoonlijk aansprak, alsof ieder individu persoonlijk werd verbonden met de kandidaat die voor veel mensen een piepklein poppetje op het podium ver weg was.
‘Fired up; ready to go…’ ‘Yes We Can…’
De rest is geschiedenis. Bijna geschiedenis. Op 9 november weten we dat Hillary Clinton de eerste vrouw zal zijn die is gekozen tot president van de VS. Donald Trump moet mokkend, scheldend en protesterend terug naar de gouden kerkers van zijn Tower.
Perfect spreken
Obama leek mij altijd een verstandige man. Tastend, zoekend, proberend te verenigen. Prachtig speechend. Hij had immers geweldige tekstschrijvers; kon zelf perfect spreken en timen. Een beetje cerebraal wel.
Wat een vuur
Maar Michelle dan. Wat een vuur, wat een energie en passie, wat een inzet. YouTube zit vol met dynamisch-swingende optredens. Ze is streetwise en hi class tegelijk. En wat een speeches.
Ze is geen politicus en dat maakt haar perspectief ook zo interessant. Er is geen focusgroep die bediend moet worden, geen snibbigheidje dat een concurrent moet kalt-stellen.
Veilig en gelukkig
Michelles positie is die van een ouder, van een verstandige buitenstaander. Van iemand die een sterk idee heeft van de wereld waarin haar kinderen zouden moeten opgroeien om veilig en gelukkig te zijn. Een wereld die nog samenhang kent in plaats van verkettering. Moreel perspectief in plaats van giftige oneliners. Hoe ze afrekende met Trump na zijn ‘pussy grab-gate’, zonder de naam van deze Donald ook maar één keer te noemen. Superieur.
Haar ga ik nog het meest missen. Michelle. De Michelle-power. Het idee van de samenleving waar zij voor staat.
Hoop
Misschien is er nog hoop. Misschien kan Hillary haar Speciaal Ambassadeur voor 21e Eeuwse Beschaving maken.
En, heel misschien, kan FLOTUS – zo heet dat daar, First Lady of the United States –, net als die nieuwe president van nu, ooit, heel misschien, zelf ook POTUS worden.
