Rocco Mooij: 'Afhaken uit zelfverdediging'

Goed idee van mij om af en toe weer een interview te doen. Omgerekend naar een uurtarief, kan ik beter ruilen met Francis. Francis is mijn bepaald niet overbetaalde Filipijnse schoonmaker.

En dan huurt Adformatie me ook nog eens in tegen het sterverslaggeverstarief…
Journalist ben je niet voor het geld. Dus ik moet niet klagen.

In een ander leven, we spreken we hier in termen van de tweede oliecrisis, interviewde ik schrijvers voor het Parool. Na een week voorbereiding en het hele oeuvre lezen, mocht ik dan 200 gulden opstrijken. Het kwam nog net niet in een envelopje. Maar ja, ik kwam dan wel bij de stoere Bernlef over de vloer, ik dronk bier met de niet bij te houden August Willemse en koffie met een kaakje bij Karel, de geleerde broer van Gerard van het Reve. Nachtenlang doorgehaald met Adri van der Heijden, die toen nog lezenswaardig schreef.
Daarom besteedde ik nu ook met liefde heel veel uren aan Omar Kbiri. Omdat zo’n gesprek me verrijkt. En hopelijk verrijkt het u ook.

Nu is verrijken één ding, begrijpen is iets anders. Of het moet zo zijn dat iets je juist verrijkt als je het niet helemaal begrijpt… Als u nog verrijkt wat ik bedoel.

Hoe dan ook: u zult Omar nooit helemaal kunnen volgen, vrees ik. Niet als je net als ik wit, oer-Nederlands en bij voorkeur ook al wat ouder bent. Boomer, ja dat woord zocht ik.
Verschillend perspectief. Andere levensbril.

Zoals je mannen hebt die van Venus komen en vrouwen van Mars, of andersom, want alles is gelukkig mogelijk tegenwoordig, zo heb je mensen met en mensen zonder Nederlandse achternaam. Mensen van en mensen zonder kleur. Mensen met een Marokkaanse moeder, zoals Jesse Klaver. En mensen met een Nederlandse moeder, zoals Omar Kbiri.

Dat maakt nogal een verschil.

‘Als ik Martin de Vries had geheten was ik een factor 4 succesvoller geweest’. Dat zegt Omar. En wie ben ik om hem tegen te spreken.

Nu zijn dit soort geluiden natuurlijk bekend. Maar wat ik door het gesprek met Omar ook inzag:
er is een nieuwe generatie Nederlanders, of een generatie nieuwe Nederlanders, die dat niet langer pikt. Die vinden dat ze als kinderen of kleinkinderen van de eerste groep gastarbeiders en immigranten hun plekje onder de zon inmiddels wel verdiend hebben. Die van mening zijn dat ze ook deel uitmaken van de uitvinding die Nederland heet. Hun geluid mag gehoord worden.
Ze horen erbij. Op hun eigen manier, met hun eigen culturele achtergrond.
And rightly so!

Altijd vreemd gevonden in al die debatten over integratie. Beschouw Nederland gewoon als het land dat het nu is. Niet als het land dat je vindt dat het zou moeten zijn. Of het land dat het nooit geweest is.

Tot zover begreep ik Omar. En ik begreep hem ook in zijn afschuw bij het zien van de beelden uit Gaza. Beelden die ieder mens met gevoel en medemenselijkheid dagelijks door de ziel zouden moeten snijden. Ik deel zijn woede over het redeloze geweld dat onschuldige burgers en kinderen treft. Het bombarderen van nota bene ziekenhuizen en tentenkampen.
En wat me nog het meest verbaast: het goedpraten van dat geweld door weldenkende christenen als Segers, Bikker en al die andere bevindelijke gereformeerden die ondanks 50.000 burgerslachtoffers hun geweten durven sussen met oudtestamentische prietpraat over het recht op zelfverdediging.

Ja lezers, klim maar in de pen.

Heeft dat iets met antisemitisme te maken? Ga toch weg. Die troefkaart is inmiddels wel erg versleten. Was de aanslag op 7 oktober gruwelijk en barbaars? Absoluut. Maar nu is er wel genoeg verdedigd.

Omar, zo constateerde ik tot mijn spijt, wendt zich van deze samenleving af. De verkiezingsoverwinning van de PVV is het zoveelste bewijs dat hij hier niet mag zijn.

Hij haakt af uit zelfverdediging. En dat is treurig en onnodig.

Maar waar ik hem kwijtraak is als hij verbanden vermoedt die er misschien wel, maar er misschien ook niet zijn. Over de Joodse lobby in Nederland, die volgens Omar ook haar tentakels heeft in de media. Dan wordt zijn pad wat al te glibberig, naar mijn idee. Waar hij bewijs ziet voor een onzichtbaar maar stevig gehaakt netwerk, zie ik slechts losse eindjes.

Ik heb het daar uitgebreid met hem over gehad. Het is zijn mening. Ik kies ervoor om dat te registeren. Dat is mijn werk.

Schiet dus niet op de boodschapper.
Schiet sowieso maar niet.