Wat is er mis met de ouderwetse waarheid?

Wat mij het meest bevreemdt, is dat we niet meer de verantwoordelijkheid nemen als er door niet aflatende turbulentie weer eens een karretje uit de bocht vliegt. Bijvoorbeeld als we een stapel pallets bouwen die iets hoger wordt dan gepland en het halve dorp op de valreep gered kan worden van een inferno, geven we natuurlijk de schuld aan de wind.

Of je bent  fractieleider van een christelijke partij die in een publicitaire storm raakt vanwege een pamflet uit Nashville. Vervolgens zeg je dat je je kan vinden in de strekking van het pamflet, maar dat je geen goedkeuring hebt gegeven voor ondertekening met jouw hand.

Of je bent bestuursvoorzitter van een groot technologiebedrijf uit Cupertino waarvan de verkopen tegemvallen zodat het bedrijf zich genoodzaakt ziet een winstwaarschuwing te geven. Natuurlijk zeg je dan dat dit het gevolg is van de handelsoorlog met China. 

Wat is er mis met ouderwetse eerlijkheid? Waarom kunnen we niet gewoon de waarheid vertellen? Geef toe dat je wist dat de brandstapel veel te hoog was. Beken dat het pamflet met jouw handtekening eronder volgens jou die handtekening (blijkbaar) waard is. En accepteer dat die nieuwe iPhones domweg veel teveel kosten voor wat ze presteren.

Een naïeve gedachte wellicht, maar zouden we met marketing en communicatie een voorbeeld kunnen stellen? Door minder vaak de zendmodule te hanteren en meer te communiceren vanuit relevantie en eerlijkheid. Door te begrijpen dat communicatie alleen kan plaatsvinden met toestemming, dat dialoog alleen mogelijk is als de luisteraar je vertrouwt en dat vertrouwen ontstaat als oprechte eerlijkheid het uitgangspunt is.

Eerlijkheid als goed voornemen? Lijkt me geen gek idee.