[door Rocco Mooij]
Deel 1 uit een serie van vier duoportretten van communicatievaders en hun -dochters.
Hij, de vader, was tot voor een half jaar geleden de hoogste communicatiebaas bij de Nationale Politie. Vrijwel gelijk met het vertrek van korpschef Ronald Bouman vertrok ook Eric Stolwijk. ‘Moegestreden. Te veel weerstand, intern en extern.’ Een ‘onmogelijke opgave’ noemde de onderzoekscommissie de vorming van een korps in haar rapport. Zelf houdt Stolwijk het bij ‘een geweldige k..baan’.
‘De opdracht was om van 27 korpsen er één maken. 27 culturen moesten samenvloeien. Waarbij de eenheid Leeuwarden echt een heel andere cultuur heeft dan Amsterdam of Rotterdam. Ik heb tientallen, zo niet honderden websites de nek om gedraaid, tientallen interne bladen tot één gesmeed. Dat vinden mensen niet fijn. Het is hun kindje. Daar komt bij: de cultuur binnen de politie heeft soms bizarre trekjes. Mensen worden erop uitgezocht om zeer zelfstandig te opereren op straat en dat doen ze geweldig. Maar als ze dan binnen zijn moeten ze in de pas lopen, opereren binnen hiërarchische kaders. Dat werkt niet, het is een onoplosbare paradox. Binnen gaan mensen zeuren. Over alles. Dat de koffie niet lekker is, dat de gevulde koeken op zijn. Niets deugt er. Dat gold zeker voor ons. Wat wij ook deden, het was nooit goed. Ik stuurde wel eens mailtjes naar collega’s ondertekend met “groeten uit de loopgraven”.’
Zij, de dochter, werkt ook bij de politie. Ze zag haar vader de laatste paar jaar weinig. ‘Hij was 24/7 met die baan bezig. Ik vond het wel moeilijk om te zien dat hij er af en toe doorheen zat.’ Als adviseur communicatie bij het Politiedienstencentrum (PDC) zat ze ver van het hoofdkantoor vandaan, toch kon ze hem bij tijd en wijle van advies dienen. ‘Ik vertelde hem hoe de werkvloer aankeek tegen wat er centraal besloten werd. Hoe de sfeer was.’
Hij: ‘Beau vertolkte voor een deel de stem van de medewerkers. Als ze iets zei, dan dacht ik wel: dat ligt in werkelijkheid genuanceerder, maar dat liet ik niet merken. Ik zei niet: ik zal je wel eens vertellen hoe het zit. Nee, prima. Kom maar op. Ik kreeg feedback over hoe de reorganisatie op de communicatiewerkvloer beleefd werd. Als je directeur wordt, gaan mensen anders naar je kijken. Ze vertellen je niet meer alles. Ze gaan voor je denken. Die man heeft het zo zwaar, ik los het zelf wel op. Dat deed ik zelf ook bij de korpschef. Maar die geluiden zijn juist hartstikke waardevol. Dus ik was heel blij met het commentaar van Beau.’
Zij: ‘Dat is ook jouw kracht. Mensen zeggen dat jij altijd zo’n menselijke directeur was, zo’n fijne man om tegen te praten.’
Hij: ‘Ja, maar mensen zeggen niet alles en niet alles wat mensen zeggen is waar. Ze houden er rekening mee dat het bij je vader terechtkomt.’
Talent of hard werken?
Hij zag al vroeg dat zijn dochter geknipt was voor de politie. ‘Ze staat stevig in haar schoenen, ze kan onbevooroordeeld tegen situaties aankijken. En ze is in staat mensen bij elkaar te brengen – om het pratend op te lossen als mensen het oneens zijn. Dus ja, ik vond haar daar wel in passen. Dat heb ik één, twee keer of misschien wel drie keer, iets te nadrukkelijk gezegd. Dan hoor je: daar ga jij niet over, dat maak ik zelf wel uit.’
Zij: ‘Dat laatste kan ik me niet herinneren hoor.’
Passie of zachte drang?
Zij: ‘Ik heb een week een snuffelstage gevolgd, toen mijn vader afdelingshoofd was op Haaglanden. Een jaar later, mijn vader was daar inmiddels weg als afdelingshoofd, ben ik er stage gaan lopen. En toen was ik verkocht. Als je eenmaal binnen bent, wil je niet meer weg. Je kunt echt iets voor je medemens betekenen. Ik krijg een goed gevoel als ik andere mensen help. Ik voeg iets toe aan de maatschappij en ik ontwikkel mezelf als mens, als persoon. Je komt veel ellende tegen. Je gaat bepaalde signalen en patronen herkennen. Die zie je bij andere mensen terugkeren, zitten die ook wel lekker in hun vel? Ik heb in mijn dagelijks leven heel veel aan de kennis die ik bij de politie opdoe.’
Hij: ‘Als je bij de politie gaat werken moet je blauw geverfd worden. Je moet mee de straat op, met agenten, met de recherche. Als je dan met twee mensen van begin twintig op pad gaat en je ziet wat ze allemaal meemaken: verkeersongelukken, inbraken, mensen zijn in de war. Die twee jonge mensen worden geacht het te regelen en dat doen ze ook. En dat vind ik zo knap. Als je dat ziet, dan snap je waarom politie zo belangrijk is, ondanks alle kritiek die er is. En je ziet dat jij als communicatieadviseur dat werk kunt verbeteren. Het zijn doeners, ze handelen. Ze zijn de hele tijd aan het communiceren. Maar daar valt nog een hoop aan te verbeteren. En daar komen wij om de hoek. Wij ondersteunen de politie, kijken hoe ze hun werk beter kunnen doen. Dat doet Beau ook en dat vind ik prachtig.’
Zij: ‘Ik ben onder meer verantwoordelijk voor de portefeuille Jeugd. We proberen de politie laagdrempeliger te maken voor jongeren. Dat doen we onder meer door de inzet van vloggers. Bekende vloggers beantwoorden veiligheidsvragen voor ons.’
Hij: ‘Genomineerd voor de Beste Social Media Awards; Communicatie heeft daar nog over geschreven.’
Kruiwagen of eigen kracht?
Zij: ‘Nee. Toen ik solliciteerde werkte hij er niet. Tijdens mijn stage wel, maar dat was voor mij nooit een belemmering. Ik heb niet getwijfeld, maar wel opmerkingen gekregen: “Oh je ben de dochter van.” Ik had daar wel last van ja. Je wilt jezelf extra bewijzen. Inmiddels is dat niet meer zo. Nu heb ik waargemaakt dat ik het waard ben om hier te werken. Ik geloof dat mijn vader daar meer last van had.’
Hij: ‘Ja, ik zat er meer mee dan zij. Tijdens die snuffelstage heb ik ervoor gezorgd dat ze de hele week ergens anders zat. Ik heb me er niet mee bemoeid. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook te druk had. Toen zij echt fulltime stage liep, werkte ik er niet. Maar als je dan terugkomt op zo’n zichtbare positie als directeur communicatie, dan heb je als dochter van wel de schijn tegen en dan moet je je extra waarmaken. Er zijn altijd mensen die denken, daar zit haar vader achter. Of ik daar intern iets van gezegd heb? Nee. Dan maak je het alleen maar erger. Maar ik kende de mensen waar zij werd aangenomen. Ik weet hoe ze denken, je hoorde wel eens iets. Soms zelfs eerder dan zij. Dat vond ik lastig.’
Leerpuntje dochter?
Hij: ‘Ik probeer haar wel eens af te remmen. Ze is soms een beetje een opgewonden standje.’
Zij: ‘Ik ben heel enthousiast. Ik werk samen met mensen die ook heel geel zijn. Geel, in de zin van: ik ben een bedenker. Ik heb heel veel ideeën en dan ga ik daarna wel afpellen.’
Hij: ‘Ja, dat is één kant van de zaak. Maar soms draaf je door. “Ik heb gelijk, dus ik wil het hebben ook.” Dan probeer ik op de rem te trappen, niet zo dat-ie gaat slippen, maar wel dat ze de rust neemt om even na te denken.’
Leerpuntje vader?
Zij: ‘Ik zou in zijn geval werk-privé meer in de gaten houden.’
Hij: ‘Ik heb er enorme spijt van. Ik ben er veel te weinig geweest voor mijn gezin. Zeker de laatste jaren. En als ik er was, was ik in mijn hoofd bezig met mijn werk. Als mijn vrouw iets tegen me zei, dan wist ik net op de juiste momenten ja of nee te zeggen.’
Social?
Hij: ‘Dankzij Beau beweeg ik mee met ontwikkelingen. Zeker op het gebied van social media. Je hebt de neiging om te denken: ik heb het al zo druk, moet ik alles volgen? Ik moest mezelf wel eens in de houding schoppen om mee te gaan met de laatste trend. Aanvankelijk dacht ik, moet dat nu dat Twitter? 140 tekens, hou op. Nu denk dat ik er langer op zit dan Beau.’
Zij: ‘Je zit zelfs op Snapchat.’
Hij: ‘Ja, een geweldig medium, maar alles gaat verloren. Dat vind ik jammer.’
Zij: ‘Je kunt het gewoon opslaan, maar dan moet je wel de laatste update downloaden.’
Hij: ‘Dat bedoel ik.’
Wie zijn Eric en Beau?
Eric Stolwijk (53)
● Is: zelfstandig adviseur
● Was: o.a. hoofd communicatie AIVD, hoofd voorlichtingsdienst OM en directeur commmunicatie Nationale Politie
● Levensmotto: We gaan het gewoon doen!
● Beste advies ooit: Als twee walvissen stoeien dan moet je daar als spiering niet tussen gaan zitten.
Beau Stolwijk (24)
● Is: communicatieadviseur Politie Nederland, eenheid Den Haag
● Levensmotto: Pluk de dag
● Beste advies ooit: Je bepaalt je eigen geluk
FOTO: DUCO DE VRIES
