Vanaf de dag dat melk me niet langer via de tiet werd opgedrongen, heb ik categorisch geweigerd om het witte goedje vrijwillig tot me te nemen. De zoete geur uit schoolmelkflesjes, die lauwe boterige nasmaak op je tong, dat kon niet goed zijn.
Ik kan me het gespartel op de kleuterschool nog herinneren. Want tegenstribbelaars werden medio 1969 nog gewoon in de houdgreep genomen, opdat die laffe zooi, al kokkend en spugend naar binnen kon worden gewerkt.
Ik neem het mijn juf niet eens kwalijk, geïndoctrineerd als ze was door de lobby van de zuivelfabrieken en de reclames van Joris Driepinter.
Melk? Dat was gezond voor elk. Melk moest! Als je geen melk dronk werd je zeker homo en geen gezonde Hollandse jongen. En zonder melk kon je na je veertigste ieder moment je benen breken.
Inmiddels is duidelijk dat ik als kind al een goede neus had voor vergif. Want uit recent Zweeds onderzoek onder 100.000 melkdrinkers blijkt dat het romige witte vocht helemaal zo niet gezond is als we altijd dachten. Dat melk geen osteoporose tegengaat, maar juist bevordert. Dat melk tot allerlei vreselijke ziektes en ontstekingen kan leiden.
Sterker nog. Dat vrouwen die meer dan drie keer per dag melk drinken, twee keer zoveel kans hebben om vroegtijdig te overlijden. Volgens deze studie ga je dus rottig dood van melk en is cocaïne de onschuld zelf, vergeleken met deze witte sloper.
Gelukkig hebben we in Nederland het Voedingscentrum om ons voor dit soort voedingscatastrofes te behoeden. Zij weten precies hoe we gezonder kunnen leven; dat we goed moeten letten op vetten, ons voedsel beter moeten verwarmen tegen verborgen ziekmakers en dat we beter geen Snickers kunnen kopen bij de kassa.
Het voedingscentrum is een organisatie die je serieus mag nemen, omdat ze onafhankelijk zijn van de voedingsindustrie. Geen reclamejokers, maar integere voorlichters die de mensen thuis nooit knollen voor citroenen zullen verkopen. U begrijpt mijn verbazing toen ik vandaag op voedingscentrum.nl ging kijken en melk pontificaal in de schijf van vijf zag staan.
Zou het Voedingscentrum dan toch niet zo onafhankelijk zijn als ik altijd heb gedacht?
Deze column is verschenen in Adformatie 24
