Ik ben niet de handigste, dat geef ik meteen toe. Met twee linkerhanden kun je weliswaar niet tikken en dus geen columnist worden, maar mijn linker- en mijn rechterhand moeten toch echt niet te veel klussen uitvoeren. Dat is niet goed voor de plek waar ik woon, de mensen om me heen en voor mijn eigen ego.
Maar soms móet er wat en nu had ik een boor nodig.
Ik ging naar de site van Peerby. Onmiddellijk kreeg ik antwoord van een aardige meneer uit Amsterdam-West, die me een dag later een vriendelijke hand en zijn een paar honderd euro kostende betonboor meegaf. Hij geloofde mij op mij blauwe en ik waardeerde hem op zijn bruine ogen.
Twee dagen later bracht ik het gereedschap terug, op het van tevoren afgesproken tijdstip.
Ik vond dat mooi, een systeem gebaseerd op vertrouwen waarin ik zomaar iets duurs in handen kreeg. Voor mij was het inmiddels een erezaak geworden de boor op tijd schoongemaakt terug te brengen.
Ik zag mijn parallelle werelden weer. Die van politiek, media, overheid, waarin men met wantrouwen, heffingen, boetes, verboden en aanmaningen opereert. En die andere, veel vriendelijker wereld waarin men elkaar durft te vertrouwen en erop rekent dat de ander ook best wel wil deugen.
Trump bevindt zich ver voorbij de overtreffende trap van dat wantrouwen.
Zo meldt de Donald dat Obama ISIS heeft opgericht, dat Clinton mede-initiatiefnemer is. Hij noemt zichzelf ‘truth-teller’ en bruskeert de media die volstrekt oneerlijk rapporteren over zijn campagne. Zijn volgers rijden met bumperstickers ‘I don’t believe the media’.
Trump doet niet aan waarheid, aan feiten. Hij verspreidt valse verhalen, feitenloze feiten, horrorsprookjes. Hij verscheurt mensen met woorden, sproeit verdenkingen uit als benzine en steekt de boel in de fik. En als hij de verkiezingen straks niet wint, dan is er sprake van bedrog en staat hij niet in voor zijn volgers.
Ik weet niet of Trump meent wat hij zegt, zichzelf gelooft. Hij gelooft in ieder geval wel in de Trump-beweging, de Trump-verhalen, de Trump-revolutie.
Hij is misschien extreem, maar niet uniek. Ook hier worden feiten steeds onbelangrijker, de onderbuik steeds dominanter, media steeds minder vertrouwd. Het enige bewijs dat men tegenwoordig nodig heeft om een stelling wáár te maken is gevat in het zinnetje ‘iedereen weet toch dat…’ En vervolgens verklaart men de maanlandingen fake.
Dat maakt me –en ik had niet gedacht dat ooit te zullen zeggen – een tikje bang voor verkiezingen. Die in de VS, die in Frankrijk, die van ons.
Misschien valt het mee, en komt het goed. Maar ik zou liever andere verkiezingen hebben. Ik wil het liefst tégen de Trumpianen van de huidige tijd stemmen.
Ik geef de voorkeur aan een stem op de wereld van Peerby.
Hans Laroes was hoofdredacteur van NOS-Nieuws en is nu hoofdredacteur bij KRO-NCRV.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!