Ergens begin 2011 voorspelden we de opkomst van Cloud Commerce. Wat dat precies betekent, hangt een beetje af van de invalshoek. Een techneut kan volstaan met Commerce as a Service, oftewel alle diensten voor de verkoop worden online aangeboden. Maar de commerciële invalshoek was iets anders. Cloud Commerce is het verschijnsel dat de complete transactie van aanbieding tot administratieve afronding buiten het domein van de verkoper wordt voltooid. Een voorbeeld is de Facebook-shop, waarbij de vendor zijn product of dienst in een Facebook-omgeving verkoopt.
Anderhalf jaar verder zien we de eerste voorbeelden. Een voorloper was Pinterest dat affiliate links plaatste onder te verkopen producten. Dat was een klein schandaaltje, want Pinterest vroeg daar niet explicitiet toestemming voor. Deelnemers aan Pinterest plaatsten bijvoorbeeld een foto van een jurkje op hun pagina, en Pinterest legde een affiliate-link naar een relevante aanbieder. Het geld dat Pinterest daarmee verdiende (doorgaans 10% commissie) werd in eigen zak gestoken; dat bleek een geheim revenue-model. Aanbieder van deze technologie was Skimlinks in Londen.
Een goed voorbeeld is dat niet, want via de affiliatelinks van Skimlinks wordt de belangstellende koper alsnog naar de shop van de vendor geleid. Wel een goed voorbeeld is de dienstverlening van 72Lux, een startup in New York. Het systeem werkt zo: retailers en merkleveranciers die online verkopen sluiten zich aan bij de dienst, die vervolgens whitelabel wordt aangeboden aan publishers. Zij koppelen producten uit hun editorials aan de service, zodat lezers van blogs en bezoekers van social networks kunnen klikken en shoppen, alles in de omgeving van de originele publicatie. Lezers van Molblog zouden zo gerecenseerde boeken kunnen kopen zonder het blog te verlaten. De customer ownership verschuift daarbij naar de publisher, niet naar de vendor. Daar zitten een paar administratieve en logistieke risico's aan (wie is aansprakelijk?) maar het is Cloud Commerce zoals bedoeld!
Skimlinks en 72Lux hebben allebei als voordeel dat ze publishers de kans bieden een grijpstuiver te verdienen aan content. Dat staat redactionele onafhankelijkheid niet in de weg, want het is nog steeds een keuze van de uitgever en/of redactie om een product te bespreken of bekritiseren. Bovendien is het service aan lezers om de weg te wijzen naar een verkooppunt. Verschil is dat bij 72Lux de lezer niet naar een webwinkel wordt doorgeleid, maar dat de aankoop binnen het medium plaatsvindt. De dienst is vooralsnog alleen actief in de VS en voornamelijk in de luxemarkt, maar het model kan zo maar gekopieerd of uitgerold worden naar andere markten.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!