Waarom de headhunter noodzakelijk blijft

Maar al te vaak wordt gevraagd of er nog wel werk is voor headhunters. De veronderstelling is dat iedereen zijn eigen headhunter kan zijn nu we allemaal zo rijk zijn voorzien van sociale media. Maar je wordt geen betere vormgever dankzij Adobe, en net zomin wordt je een groot redenaar door enkel een megafoon voor je mond te houden. Precies hetzelfde geldt voor headhunting en LinkedIn, Twitter en Facebook. Het zijn slechts hulpmiddelen.

Een paar overdenkingen:

Door LinkedIn is iedereen bereikbaar.

Het idee dat nu pas iedereen bereikbaar is, is een fabel. Vroeger, toen er nog personeelsadvertenties in de Adformatie stonden, wisten we dat dat het geëigende kanaal was voor de communicatie tussen werkzoekende en aanbieder. Geïnteresseerden in een nieuwe baan wisten dus waar ze moesten kijken. Die advertenties zijn vervangen voor mededelingen op o.a. LinkedIn en Twitter, zodat je als aanbieder wat beter kunt segmenteren en heel wat minder (of geen!) geld hoeft uit te geven. Maar dat levert geen goede (!) kandidaat meer op. En de schijnbaar goede kandidaten die het wel oplevert, moeten nog steeds gescreend en gecheckt worden. En dat blijft werk voor de vakman.

Iedereen is te benaderen.

Je kan natuurlijk ook met een vacature naar de individuele kandidaat toegaan. Maar dan moet je wel precies weten waar je moet zoeken, alleen al Linkedin heeft 4,1 miljoen gebruikers die aangesloten zijn bij 32.000 groepen. Om maar te zijgen van Google+, Twitter, Tumblr, enzovoort. Ga er maar aan staan.

Het is ons gebleken dat lang niet iedereen zijn of haar account actief onderhoudt. Sommigen zijn jarenlang niet bijgewerkt, wat je merkt aan reacties op connectieverzoeken. Die beantwoordt worden een jaar nadat je die verstuurd hebt…

Iedereen ziet je advertentie staan.

De advertentie die je zet om personeel te bereiken, kan digitaal een eigen leven gaan leiden. Jobboards plukken advertenties van het net en plaatsen die in hun eigen omgeving om in deze soms magere tijden toch nog wat content te hebben. Ook content die we plaatsen in blogs en discussies vinden hun weg naar deze boards. Met als gevolg dat we de hele wereld over ons heen krijgen. Iedere aardig schilderende biochemicus die eigenlijk artdirector wil zijn, neemt contact met ons op. Je hebt er niets aan, en al deze waardeloze kandidaten afwimpelen, kost eigenlijk veel te veel tijd.

Ambassadeur.

Maar er is meer. Al eerder schreef ik over de afnemende trouw aan de werkgever. Werknemers zoeken ontplooiing, en streven ontwikkeling na. Dat kan tot gevolg hebben dat mensen sneller van baan wisselen, op zoek naar een plek die voldoet aan de doelstellingen. De werkgever heeft in zo’n volatiele markt een ambassadeur nodig die de vacature kan ‘verkopen’. Die perspectief en mogelijkheid onder de aandacht kan brengen, bij precies de goede kandidaat. En dat kan dus heel goed een kandidaat zijn die niet voor de hand ligt, maar wel perfect is voor de invulling van de vacature. Die zelf niet zo snel gereageerd zou hebben op die vacature, en ook niet zo snel rechtstreeks benaderd zou zijn door de werkgever. Maar wel door de headhunter.

Dus?

Voor iedereen, en dus ook voor de headhunter, is de manier van werken de laatste jaren ingrijpend veranderd. Maar er is ook veel hetzelfde gebleven.

Nog steeds schakel je een headhunter in om een goed verborgen kandidaat boven water te toveren.

Nog steeds is de headhunter de meest aangewezen persoon om een echt scherpe selectie te maken.

En nog steeds heb je een headhunter nodig om in een drukke markt jouw vacature onder de aandacht te brengen – en te verkopen!