Waar zouden al die vluchtelingen die met gevaar voor eigen leven huis en haard verlieten voor een betere toekomst in Europa hun informatie vandaan halen?
Zouden ze een abonnementje hebben op een digitale krant omdat ze weten, zoals Peter Vandermeersch bij de aankondiging van de vernieuwde NRC Next en nrc.nl stelde: kwaliteitsjournalistiek kost geld en daar moet je voor betalen?
Zijn ze goed geïnformeerd en weten ze hoe wij hier over hen denken? Weten ze hoe wij leven, wat hun kansen zijn en hoe onze rijkdom verdeeld is, omdat ze gewend zijn voor nieuws en informatie betalen?
Ik vrees dat ze het vooral moeten hebben van gratis en dat hun beeld bepaald wordt door de glitter en glamour in de eindeloze stroom reclame van westerse producten en dito levensstijl die ons ongevraagd door de strot geduwd wordt. En dat ze hun geld trouwens liever besteden aan de reis naar dat paradijs van overvloed.
En die vrouw in het dorp Oranje, die vleesgeworden metafoor van frustratie en onbegrip die wanhopig probeerde de auto van de met de staart tussen de benen vluchtende staatssecretaris tegen te houden - wat zijn haar nieuwsbronnen?
Haar antwoord op de nieuwe pay-off van NRC ‘waar is jouw mening op gebaseerd?’ is waarschijnlijk: Geert Wilders! Is zij een van die mensen die de politiek vroeger wilde verheffen maar die nu door het de afgrond in gemoderniseerde onderwijs niet eens een voldoende halen voor een simpele rekentoets?
Tijdens de presentatie van het nieuwe NRC in Theater Amsterdam realiseerde ik me dat er een nieuwe tweedeling ontstaat: tussen zij die toegang hebben tot informatie en zij die dat niet hebben.
Aan de ene kant het publiek dat volgens NRC bereid is om na te denken en die ze met vraagtekens willen confronteren en tot nadenken willen prikkelen. En aan de andere kant mensen die niet geleerd hebben om na te denken en vraagtekens te plaatsen, die het digitale domein niet beheersen, geen toegang hebben tot onafhankelijke nieuwsbronnen en vervallen tot een xenofoob wereldbeeld, waarin het ‘wij tegen zij’-denken gevoed wordt door vrij toegankelijke mediakanalen en slinkse politici die het electoraat naar de mond praten.
Hoe gratis is gratis, als de samenleving daar de prijs voor moet betalen? En wat is het antwoord? Is de discussie beslecht over het bewonderenswaardige idee van KRO-NCRV dat factfinding journalism gestimuleerd en vrij toegankelijk moet zijn bij de publieke omroepen versus zij die zeggen dat nieuws helemaal niet bij de publieke omroep thuis hoort?
De broodnodige dwarse denkers zitten inmiddels elders, bij Wayne Parker Kent bijvoorbeeld. Ceo Slaven Mandic in Adformatie deze week: ‘wat betekent “media” straks nog? In elk geval niet kanalen waar we content doorheen duwen, met een soort gegarandeerd bereik. Als je geen gegarandeerd bereik meer hebt, moet je een consument laten kiezen voor advertising.’ Hopelijk geeft dit soort ideeën meer ruimte aan goede onafhankelijke informatie voor iedereen.
Dit hoofdredactioneel commentaar staat in Adformatie #21 van 16 oktober.
