Foto: Tim Stet
‘Ik zat al tien jaar in hetzelfde pand. Was bij Lowe begonnen als junior artdirector en uiteindelijk samen met Zwier (Veldhoen – SvN) creatief directeur geworden. Een mooie tijd, maar de jaren gingen te veel op elkaar lijken. Er bekroop me een gevoel van “is dit het?”
Ik speelde al lang met de gedachte architect te worden; dat wilde ik als kind al. Ik kocht van mijn eerste krantenwijk een tekentafel en van die speciale pennetjes en ik tekende James Bond-huizen. Mijn vakkenpakket met wiskunde-B en natuurkunde overleefde de puberteit niet, waardoor een technische studie van de baan was.
Soort sekte
‘Ik ben economie gaan studeren, niet de meest gemotiveerde periode uit mijn leven. Pas op de kunstacademie kwam het plezier terug. Ik vond het geweldig ideeën te bedenken en ook te maken. Ik heb me vaak afgevraagd: wat was er gebeurd als ik met die motivatie architectuur was gaan studeren? Voordat ik de knoop doorhakte, heb ik ruim een jaar in de weekenden en avonden ontwerpen van gebouwen gemaakt, om te kijken of ik het echt leuk vond en dat was zo.
‘Op de Academie van Bouwkunst blijk je een speciaal jaar te hebben voor mensen die van de kunstacademie komen, gevolgd door een master van vier jaar. Er werd me meteen gezegd: “Besef wat je doet, het is een zware opleiding.” Het programma van de academie is inderdaad onwaarschijnlijk intensief. Het is bijna een soort sekte. Je doet de opleiding ’s avonds en in het weekend. Overdag werk je bij een architectenbureau om een praktijkportfolio op te bouwen die wordt beoordeeld door een onafhankelijke commissie. Ook als je allemaal achten hebt gehaald, kijken ze heel goed of je niet elke keer hetzelfde trucje toepast en sof je de kritieken wel verwerkt in je werk.
Ego opzij
‘Het was voor mij af en toe wel slikken. Ik begon echt opnieuw, dus mijn ego moest wel een beetje opzij. Ik heb altijd het einddoel voor ogen gehad, maar ben er vrij onbezonnen aan begonnen, vooral het technische gedeelte. Het was zwaarder dan ik dacht, maar daardoor gebeurde wel precies wat ik wilde: dat de jaren niet zomaar voorbij gingen. Mijn blik op de wereld is nu compleet anders dan zeven jaar geleden toen ik aan mijn studie begon.
‘Alles wat ik nu doe heb ik aan de reclame te danken. Tijdens mijn studie moest ik praktijkervaring opdoen. Ik heb bij verschillende bureaus gewerkt en ben heel goed begeleid. Maar om als 45-jarige als jongste bediende aan de slag te gaan, is toch niet makkelijk. Het is geen natuurlijke match.
Reclamebureau verbouwd
‘Ik kreeg de mogelijkheid zelfstandig het huis van een reclamemaker te gaan verbouwen en heb dit overlegd op de plek waar ik toen zat. Zij stimuleerden het en dat gaf me vertrouwen om het te doen. Ik wist nog heel veel niet en sprong in het diepe, maar dat is wel gelukt. Dat was eigenlijk de start van mijn eigen bedrijf. Ik heb daarna ook een reclamebureau verbouwd. Mijn architectuurwerk komt nu dus vooral uit de reclame. Heel prettig, want het zijn mensen die van ideeën houden en iets leuks willen maken.
Lelijkste gebouw van Amsterdam
‘Ik ben niet gestopt omdat ik het had gehad. Ik heb het gedaan omdat ik enthousiaster werd van het idee nog een keer opnieuw te beginnen. En dat heeft het ook echt gebracht. Mijn eerste stageplek was bij NL Architects. Ik legde een van mijn zelf bedachte projecten voor. Ik had het lelijkste gebouw van Amsterdam genomen en een voorstel gemaakt voor wat ik ervan zou maken.
‘Ik vroeg aan mijn begeleider wat hij van dat gebouw vond. Hij zei: “Moeilijk om te zeggen. Dat weet ik over een jaar of tien.” Dat is een mooi verschil tussen architectuur en reclame: het eindoordeel wordt niet direct geveld. Maar ik mis ook dingen in de architectuur. Wat echt leuk is aan reclamemensen is dat ze breed geïnteresseerd zijn. Architecten zijn meer op hun eigen werk gefocust.
Overschot
‘Architectuur is een vak met zoveel specialismen dat ik mezelf er wel oud in zie worden. Door creativiteit kun je mensen anders naar iets laten kijken. Dat is letterlijk wat je als architect doet. Nu doe ik veel verbouwingen, maar transformatie is slechts een van de dingen waar je als architect mee bezig bent. Er is zo’n overschot aan gebouwen, daar moet wat mee gedaan worden.
'Mijn ambitie is meer publieke dingen te doen. Plekken waar mensen graag naartoe gaan. Maar het ultieme doel is de lol die ik nu heb behouden.’
Dit artikel staat ook in Adformatie 26 van 19 december.
