A Game with a Bite

Het nieuwsonderwerp van de afgelopen dagen kreeg vanmorgen bij het opstaan enige relativering door de column van Ephimenco in dagblad Trouw. Hij verwees naar onze evolutionaire oorsprong en Bokito.

En er waren natuurlijk ook direct allerlei inhakers zoals die van Snickers, maar er zullen er ongetwijfeld nog veel meer geweest zijn.

En met zo’n eenmalige inhaker is ook in het algemeen juridisch niets mis. Zolang je maar niet te ver gaat.

Het wordt anders als je zoals Achtung heel creatief snel een online spel ontwikkelt met de portretten van de aanvaller en de aangevallene. 

Zoals zeker in de reclame bekend mag worden verondersteld verdienen onder anderen sporters flink bij door hun uiterlijk te verbinden aan merken of producten.

In dit geval moet door Achtung dus eerst toestemming aan beide heren en aan de maker/eigenaar van de beelden gevraagd zijn, om niet de kans op een hoge claim te lopen.

Maar een bijtende sportman is pas echt een risico voor de onderneming die hem of haar heeft ingehuurd. Hoe had Snickers moeten inhaken als ze een sponsordeal met Biteman zouden hebben gehad? 

Zou wel een leuke geweest zijn in dat geval voor de concurrent.

Nou wil het toeval dat ik gister vanuit een geheel andere hoek de vraag kreeg hoe wij in Nederland veilig stellen dat personen die je inhuurt voor je campagne geheel van onbesproken gedrag zijn. En je dus als adverteerder geen risico loopt.

Natuurlijk kennen wij hier de Verklaring omtrent Gedrag. En natuurlijk kennen we Google. Maar zoals bekend kunnen we dankzij de Europese(!) rechter Google verzoeken onze uitspattingen te laten vergeten.

In de USA zijn er  intussen bedrijven die hier een business van maken zoals bijvoorbeeld Crimcheck.

En je kunt natuurlijk ook de risico’s proberen in te perken door een en ander contractueel goed te regelen en te werken met een boeteclausule. Maar dan moet de persoon in kwestie wel over enig vermogen beschikken.

Het gebruik van personen in reclame is met andere woorden niet zonder risico.