Oekraïne 8
Tja, wat schrijf je op de dag dat Rusland Oekraïne binnenvalt. Houd stand kameraden? Wees dapper? We denken aan jullie? Nooit gedacht dat een gemankeerde judoka de wereldvrede nog eens op het spel zou zetten. Maar de les die wij moeten leren is dat de ‘geniale’ Poetin een schurk is en schurken bestrijd je niet met fatsoen. Schurken vang je met schurkenstreken, met repliek van even laag allooi, niet met een geheven vingertje. De overijverige Macron: een mietje. De aarzelende Scholz: een zacht ei. De broze Biden: schattig. De sancties: een lachertje. Trump begrijpt hem. Dat zegt alles.
De vleessector 4-
Ze bestaan nog: woordvoerders aan wie de inzichten van de afgelopen twintig jaar – dialoog, interactie, luisteren? - volledig voorbij zijn gegaan. Woordvoerders die zich zo vereenzelvigen met hun opdrachtgever dat ze elke vorm van kritiek als een aanval zien en nieuws over ‘vermeende’ misstanden in hun sector met een vlucht naar voren beantwoorden. Heerlijk!
Op woensdagochtend mocht ik luisteren naar Dé van de Riet, spreekbuis van de vleessector. Dé nam de luisteraars van Radio 1 mee in zijn tot de tanden bewapende visie op communicatie: iedereen die tegen ons is, heeft ongelijk. Zachtjes op de achtergrond hoorden we wat Dé en zijn sector het liefst zouden doen met al die irritante actievoerders tegen dierenleed: onverdoofd castreren en slachten zonder toezicht. Oud nieuws. Zo noemde Dé het bericht dat er hier en daar wel eens een varkentje of twee, drie levend gekookt wordt in een Nederlandse slachterij. Om varkens makkelijker te kunnen ontharen, worden ze voor de slacht in een ‘broeibak’ van 60 graden ondergedompeld. De beestjes moeten dan eigenlijk dood zijn, maar oh even niet opgelet. Kan gebeuren.
Volgende varken beter.
RTL Nieuws meldde het nieuws, Radio 1 belde met de vleessector en toen riep Dé tegen zijn medeslagers: “Laat mij maar jongens, ik was dat varkentje wel even.”
Want in het abattoir is de humor nooit ver weg.
En feitelijk heeft Dé gewoon hartstikke gelijk, want het onderzoek dat Varkens in Nood ‘oprakelde’, dateert van alweer van de vroege jaren 2020. Dus geen wonder dat Dé het liever over de nog niet gepubliceerde cijfers van 2021 wilde hebben. Dat is veel interessanter dan ‘zo ver in de tijd terugkijken’.
Uit die nog niet beschikbare cijfers zou volgens Dé glashard blijken dat een beetje moderne slachterij heus wel bereid is te veranderen – als de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit maar tijdig dreigt met sluiting. Dat het in 2017, 2018 en 2019 niet veel beter was en ook niet werd in de Nederlandse slachterijwereld, deed volgens de woordvoerder niet ter zake. Want de sector is goed bezig, ‘en we moeten nou niet gaan doen alsof de uitzondering de regel is’. En dat doet ‘dit soort verenigingen’ dus de hele tijd.
Een beetje woordvoerder van de oude stempel weet: nooit de vijand bij de naam noemen.
Natuurlijk streeft de sector ernaar ‘een ander beeld te creëren’, aldus Dé. Ze hebben immers ook belang bij een goede reputatie vanwege hun btb-contacten.
‘Dus we moeten hier nou niet met zijn allen een beeld gaan lopen schetsen van drie vier jaar geleden…’
‘Nee, dat is inmiddels wel duidelijk’, zei Astrid Kersseboom afgemeten.
Over de varkens repte onze kotelettencommunicator met geen woord.
Maar daar is Dé ook niet van.
Boris Johnson 7
Naar Boris Johnson kan ik uren luisteren. Ik ben daar zelf nog het meest verbaasd over. Want welbeschouwd deugt er weinig aan de man. Het is een elitaire corpsbal, met een duistere moraal. Een opportunist, een leugenaar, een manipulator, iemand die er alles voor over heeft om aan de macht te komen en nog meer om er te blijven. Een aartsconservatief - als het hem tenminste uitkomt, want zijn standpunten zijn even fluïde als het Engelse weer.
En dat zijn dan nog zijn goede eigenschappen. De Engelse kwaliteitskrant The Observer zette onlangs zijn uitspraken over vrouwen op een rij. Die waren zo bizar dat ik mijn Engels niet helemaal vertrouwde. Kinderen van werkende moeders ‘are more likely to mug you’. Over het toenemend aantal vrouwen op de arbeidsmarkt, zei Boris dat ‘these women are socialy gestapoed into the workplace’.
Abject, maar wel fraai geformuleerd.
Is dat het geheim? Is het dan toch de verpakking? Die jongensachtige ik kom overal mee weg mentaliteit?
Boris is de hoofdpersoon in zijn eigen jongensboek.
Daarom zat ik op het puntje van de bank toen voormalig BBC-news presentatrice Sophie Raworth - warme uitstraling, tintelend wrede blik- Boris in Munchen interviewde.
Adembenemende televisie. Want Sophie – sinds twee weken een eigen zondagochtendshow - wil zich bewijzen en Boris is stout geweest. Als een terriër hing Sophie aan Boris’ enkels. Steeds dezelfde vraag steeds anders geformuleerd, minutieus zocht Sophie naar een kiertje in de verdediging. Zeven, acht keer vroeg ze of hij zich niet schaamde, of hij wel kon aanblijven, hoe hij zijn eigen gedrag beoordeelde.
En Boris, hij gaf geen krimp. Zoals Sophie in vele varianten dezelfde vraag stelde, zo gaf Boris in tal van varianten hetzelfde antwoord. Vriendelijk, geduldig, welbespraakt.
Een kooigevecht was het, niets meer, niets minder. Lesstof voor generaties woordvoerders en journalisten.
Alleen jammer dat het niet meer terug te zien is, hier op het oude continent.
Schijnt dat dit iets met de Brexit te maken heeft.
