Na het zien van de ellendige beelden over hun hachelijke reis die eindigt in erbarmelijke opvangcentra, kun je de vraag stellen waar ze aan beginnen.
Als ze zich beter in hun eindbestemming zouden verdiepen, dan zouden ze Nederland in ieder geval met een grote boog mijden. Immers, volgens de VN zijn wij uitgesproken racistisch, behandelen we minderheden, tot in de rechtbank, willekeurig en op etnische voorkeuren. Onze media zijn geen afspiegeling van de bevolkingsopbouw. Wat duurzaamheid betreft bungelen we onderaan de lijst van westerse landen en de inkomensongelijkheid neemt toe.
Zomaar een greep uit artikelen deze week op ons platform. In Adformatie magazine van deze week twee bijdragen van John Olivieira en Marianne Zwagerman aan de diversiteitsdiscussie in ons vak.
John wijst erop dat allochtone consumenten in mediabereiksonderzoeken zwaar ondervertegenwoordigd zijn, en Marianne vraagt zich af: hoe lang kunnen mediabedrijven en reclamemakers zich nog veroorloven om niet in de straat te komen waar al miljoenen mensen wonen die een nieuwe taal en nieuwe gewoonten hebben ontwikkeld?
Zeker. Adverteerders richten zich vooral op autochtoon blank Nederland en schetsen in hun uitingen vaak een karikaturaal beeld van minderheden. Er lijkt dus nog een hele markt te ontginnen.
Maar schijn bedriegt: zou het niet zo kunnen zijn dat deze ‘allochtone’ groepen op een alternatieve wijze hun keuzes maken? Ik heb niet de indruk dat ze minder consumeren of minder deelnemen aan maatschappelijke en sociale activiteiten. Festivals, muziek en films zijn ruim voorhanden. Het is ook niet zo dat dure en modieuze (sport-)kleding aan hen voorbijgaat, evenmin als smartphones of dikke Duitse auto's. Culinair gezien lopen ze zelfs voorop, gegeten wordt er rijkelijk, divers en exotisch. De jongeren gaan modieus gekleed naar school. Zonder de eentonige sleur van de Geer-en-Goors van deze wereld maar met rap, hiphop, dance en moderne Arabische muziek.
Hier is veel meer aan de hand dan de roomwitte versie van de wereld die wij over het algemeen voorgeschoteld krijgen. Het lijkt zich onder de radar af te spelen. Laat ik eens een knuppel in het hoenderhok gooien. Als deze doelgroepen blijkbaar zonder speciaal in hen gespecialiseerde reclamebureaus sociaal, maatschappelijk en cultureel kunnen bloeien en groeien, betekent dat dan eigenlijk niet dat veel reclame en marketing gericht op de exclusief blanke doelgroepen weggegooid geld is? Zonder blijkt er namelijk ook een leven te bestaan!
Dit hoofdredactioneel commentaar staat in Adformatie 18 (4 september 2015).
