Hoe komt het toch dat ik elke keer als ik naar die live uitzending zit te kijken, zo ongemakkelijk op de bank zit te draaien? Dat vraag ik me nu al een paar jaar af. Ik ben er daarom bij die laatste keer toch maar weer voor gaan zitten om dat unheimische gevoel enigszins te kunnen verklaren. Ik ben er uit. Het zijn een aantal factoren.
Orgastisch
Ten eerste is er het fenomeen dat elke Award Uitreiking een orgastische kick oplevert voor de winnaars (en dat begrijpen we uiteraard), maar dat het voor al die anderen in de zaal een grote saaie, traag kabbelende vertoning is. En dat is voor de mensen thuis die niet in de materie zitten nog veel meer het geval. Uitreikingen, of het nu de Emmy Awards zijn of het Sportgala, hebben bijna altijd dezelfde formules. Presentatoren die grappig moeten doen in het aan elkaar praten van de verschillende categorieën, zeer oppervlakkige interviewtjes met de genomineerden of winnaars, mislukte pogingen om het volk met leuke filmpjes of anekdotes te vermaken. Ach, u kent het wel.
'Overwerkte lijven in luie banken, dat is de uitstraling die de ‘creatieve industrie’ oproept bij 1,5 miljoen TV kijkers'
Daarnaast: waar in Hollywood de glamour past bij de vele Awards shows in de filmindustrie, zien we bij de Loeki Uitreiking versleten spijkerbroek en driedagenbaard dragende creatieven net zo ongemakkelijk niet zichzelf zijn in hun smokings als Messi of Sven Kramer tijdens hun sportgala’s. Dan komen de sportgala’s er nog goed van af. Die atletische lijven doen het best goed in zo’n pak en de genomineerden staan fier op het podium. Maar bij de Loeki plaatsen we die overwerkte lijven in luie banken, waar ze vervolgens verveeld in wegzakken. Dat is de uitstraling die de ‘creatieve industrie’ oproept bij 1,5 miljoen tv-kijkers. Hier zit het vak dat zijn brood verdient aan het creëren van beeldvorming.
Ontmythologiserend
Dan de interviewtjes. Niets is zo ontmythologiserend als aan het volk willen uitleggen hoe zoiets magisch als een topfilm of een topcommercial tot stand is gekomen. ‘Hoe was het om met deze regisseur te werken?’, ‘hoe heb je je in die rol ingeleefd?’, ‘waarom denk je dat jij voor die rol was gecast?’ (gaap, gaap, gaap). Net zo vervelend als acteurs van tv-commercials tot ‘iconen’ benoemen en hen aan het woord laten. Alsof zíj het waren die de magie hebben gecreëerd. Alsof zij het recht hebben het product van hun voormalige werkgever (Melkunie) af te kraken. Schande, meneer Mascini. Schande. Over beeldvorming van ons vak naar de opdrachtgevers gesproken!
'Men neme een bekende Nederlander, of we creëren er een, en vervolgens maken we een serie leuke grappen.'
Dan de filmpjes zelf. Godzijdank won een prachtige commercial voor een prachtig goed doel (is ons volk toch zo gek niet?). Want dat is wat me ook al jaren dwars zit. Dat ‘ons vak’ humor niet meer als middel, maar als doel op zich is gaan beschouwen. Men neme een bekende Nederlander, of we creëren er een, en vervolgens maken we een serie leuke grappen. Het werkt ook met aandoenlijke hondjes of konijntjes. Wellicht terecht, want het gaat vaak over producten of diensten die volledig commodity zijn geworden. Dus grijpt men massaal naar deze truc, door een bureaudirecteur ooit mooi omschreven als het ‘lolletje – logo’ concept. En ze werken natuurlijk ook! Zo’n Telfort of Albert Heijn man. Maar: ‘is that all there is?’. Het gaat niet meer om de beste, maar om de lolligste reclame. Vandaar mijn felicitaties aan het winnende bureau. Een dramatische commercial, van een internationaal niveau. Blij dat ik hem deze avond voor het eerst zag……
Op de website van de Ster lees ik dat de Gouden Loeki ooit in het leven is geroepen om ‘het Nederlandse publiek actief te betrekken bij reclame’. Want, zo staat er, ‘een grotere betrokkenheid leidt tot een grotere acceptatie van reclame: reclame is leuk!’.
Vakschaamte
Voel ik hier een behoefte om een soort ‘vakschaamte’ van ons of te willen schudden? Kom op mensen! De mensen in het land hebben geen hekel aan goede reclames. Ze hebben een hekel aan irritante reclames zoals van wasmiddelen, wasmachine-ontkalkers, douchewandontkalkers en nog zo héél, héél veel schreeuwerige categorieën. En vooral aan het feit dat juist die irritante commercials met veel GRP-geweld irritant vaak op hen worden afgevuurd. Ik schat dit op 80% van de Ster-omzet. De Gouden Loeki is daarmee een ontkenning van de werkelijkheid.
Adformatie poll: Is de Gouden Loeki-uitreiking goed voor het imago van onze creatieve industrie? Breng hier uw stem uit.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!