Leedvermaak afgelopen week bij The Guardian. De krant –nooit te beroerd om het grootkapitaal of een met bonnetjes blunderende politicus te fileren-, pakte verlekkerd uit met de ‘onthulling’ dat het Amerikaanse Qorvis een PR-campagne voerde voor de overheid van Saudi-Arabië.
Dat land laat de beul overuren draaien en ligt daarom onder vuur van mensenrechtenactivisten. Na commotie over het account verwijderde Qorvis –onderdeel van Publicis- de klantencase van haar site. Tot groot plezier van het dagblad dat een kop kon wijden aan deze ogenschijnlijke nederlaag.
Ontwijkende antwoorden
Saudi-Arabië past in het rijtje ‘moeilijke’ accounts dat ooit begon met wapenfabrikanten en tabaksboeren, maar dat inmiddels ook farmaceuten, vlees en suikerverwerkers omvat.
Of Qorvis daadwerkelijk probeert de Saudische traditie van hoofden hakken fashionable te maken of dat het zich heeft bepekt tot toeristische promotie is voor vakgenoten minder interessant dan de reactie op het door activisten aangestookte vuurtje: ontwijkende antwoorden, websites leeghalen, zwijgen en hopen-dat-het-weggaat. Terwijl daar geen enkele reden voor is.
Saudi-Arabië is allesbehalve een modeldemocratie en een tweede Ibiza zal het nooit worden. Maar het is een staat die mondiaal is erkend, deelneemt aan alle gremia en een economie bezit waarvan elk Europees land de petrodollars graag aanneemt. Er is geen sprake van sancties en het land schijnt zelfs een militaire bondgenoot te zijn. Waarom moet dit een klant zijn om je voor te schamen?
Professionaliteit en betrokkenheid
Politiek correct zijn is prima, maar moet geen verplichting zijn. Ook niet; vóóral niet, voor communicatiebureaus. Hoe belangrijk we ons ook vinden, we zijn his masters’ voice. Soms voor maatschappelijk heel relevante zaken, soms voor commerciële proposities waarvan we weten dat de wereld er niet echt op zit te wachten. Maar behalve de erkende ‘schurkenstaten’ en de erven Escobar heeft elke opdrachtgever het recht om een beroep te doen op ons professionalisme.
Beetje dom
Niemand behalve Qorvis kan Qorvis verplichten het account van een bonafide prospect aan te nemen. Die beslissing moet afhangen van een nuchtere inschatting van winstkansen, werkpret en risico’s zoals demonstranten voor de deur. Roken en vlees en suiker eten is niet verboden en onze koning heeft jaarlijks wintertripjes met dikke handelsdelegaties naar zonnige oorden die in het boekje van Amnesty International staan. Mag een bureau er dan ook voor werken?
Maar heb je eenmaal ja gezegd, dan heb je niet alleen de morele plicht voor je keuze op te komen, maar dan is het vanuit reputatie en geloofwaardigheid een beetje dom om ervoor weg te lopen.
Foto: Demonstranten voor de onmiddellijke vrijlating van de Saudische blogger Raif Badawi. ANP Martijn Beekman
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!