De markt trekt aan, zeggen ze. De huizenprijzen stijgen en sommige bureaus durven weer nee te zeggen tegen een pitch. Zoals collega Moolhuisen het stelt: ‘Ruwweg 10 tot 15 pitches per maand brengen ons weer naar niveaus die gebruikelijk zijn.’ Mijn God, tien tot vijftien pitches is normaal geworden? Per maand? Ik wist dat het erg was, maar zo erg? Het doet me denken aan die man die na een loodgrijze dag naar de hemel keek en zei: ‘Het gaat de goede kant op, mensen. Ik zie structuur in het grijs.’
N=5 zegt nee tegen het verzoek van Marktplaats om mee te doen aan een pitch en krijgt het account. Een nieuwe lente zegt de een, ’n eenzame zwaluw zegt de ander. Tja, wat moet je geloven als er voorlopig nog geen blad aan de bomen zit?
In Engeland hebben ze eindelijk weer eens een paar opvallende commercials gemaakt. Zoals we weten komt het slechte weer doorgaans daarvandaan, maar qua creatieve reclame ligt dat precies omgekeerd. Breekt daar de zon door, dan mogen wij hier ook gaan rekenen op een paar straaltjes. Maar is dat ook zo? John Hegarty vindt het nog steeds allemaal shit, begrijp ik. Nu is dat een Sir en een beetje zuur is hij onderhand ook wel geworden, maar waarom zou hij geen gelijk hebben en anderen wel?
Het ligt voor de hand om de teloorgang van creativiteit te wijten aan krimpende markten, vervliegende budgetten en een algemene opbloei van schijterigheid. Maar als dat nou eens niet zo is? Als onze crisis nou eens niks te maken heeft met die andere crisis, maar dat we gewoon onze eigen crisis maken? Zitten we dan met z’n allen niet een beetje voor joker te wachten op een stukje blauw?
