[Door Eric van Arendonk] Daniel Ofman heeft naam gemaakt als onder andere auteur van de boeken over de kernkwadranten. Boeken waaraan ik veel plezier heb beleefd. Het verschijnen van deze nieuwe uitgave vormde voor mij dan ook een vanzelfsprekendheid om het boek te gaan lezen. Ik werd aangemoedigd door de ondertitel; “als harder werken niet meer werkt”. Een gezegde naar mijn hart. Harder werken is altijd maar een tijdelijke oplossing. Slimmer werken is efficiënter en je wordt er minder moe van.
De auteur heeft een integrale visie op werken en (samen)leven. Hij noemt het de Het-wereld, het inhoudelijke waar we mee bezig zijn, systemen en technieken, de Wij-wereld, de wijze waarop we met elkaar omgaan, cultuur en vaardigheden en de Ik-wereld, ons bewustzijn en onze verantwoordelijkheid.
Hij beschrijft deze drie werelden uitvoerig en hij laat zien hoe ze op elkaar werken. Het is grappig te lezen hoe dergelijke werelden elkaar maar niet willen begrijpen. Zeker herkenbaar in je dagelijkse ervaring, hoe simpel het is om langs elkaar heen te praten. Zeker wanneer iedereen vanuit zijn eigen wereld blijft redeneren.
Natuurlijk komen de kernkwadranten nog aan bod. Enerzijds spreekt de auteur zijn verontwaardiging uit over het verkeerd toepassen van de kwadranten. Met name noemt hij de zogenaamde persoonlijke ontwikkelprogramma’s, ook wel POP’s genoemd, die daar uit voortkomen. Deze zijn gebaseerd op de allergieën uit de kernkwadranten. Daarvoor is dit model nooit bedoeld. Het gaat er meer om om je bewust te worden van de allergieën die hebt en hoe je daar mee omgaat. Laten we geen perfect persoon trachten te worden maar laten we accepteren hoe we zijn.
Voor mij was het vernieuwend om het kernkwadrantenmodel ook te gebruiken in organisatieculturen om cultuuranalyses uit te voeren. Dit is voor mij een verrassende toevoeging. Het geeft je meer inzicht in de cultuur van je organisatie. Zeker indien meerdere organisaties moeten gaan samenwerken. Je kunt dan zichtbaar maken waar bij de verschillende organisaties de allergieën zitten. Je weet dat je daar de problemen kunt gaan verwachten.
Het deel over inspiratie leverde mij een nieuwe inzicht op. Het gaat niet zo zeer over waar je zelf je inspiratie vandaan haalt, maar waar een ander die vandaan haalt. Indien je daar open voor staat, levert je dat nieuwe inspiratie op.
Tenslotte geeft de auteur zijn visie omtrent kwaliteit. Hij ziet daar drie soorten: kwaliteit die moet, dit is de minimale kwaliteit die geleverd moet worden, een kwaliteit uit de Het-wereld, waar systemen en procedures de boventoon voeren. De tweede soort is de kwaliteit die hoort, de kwaliteit die redelijkerwijs verwacht mag worden. Meer uit de Wij-wereld. Als derde kwaliteit wordt genoemd de kwaliteit die kan, de klant verwacht het niet, maar waardeert het enorm. Het is de kwaliteit uit de Ik-wereld. Ronduit mooi vond ik de definitie die de auteur een keer uit een congres heeft opgehaald: “Kwaliteit is een uiting van liefde”. Treffender kun je het niet duiden voor mij.
Samenvattend een goed boek wat mooi aansluit op het eerdere werk van deze auteur. Een aanrader voor iedereen die bezig is met zich zelf te verbeteren en die zich bekommert om organisaties.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!