Baliemedewerkers in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West mogen geen korte rok of jurk meer dragen. Ze hebben een e-mail ontvangen van hun teamleider die schrijft dat de alleen een rok of jurk mogen dragen die niet korter is dan net boven de knie. Ook knielaarzen zijn verboden. De zaak kwam via de centrale ondernemingsraad van Amsterdam naar buiten, werd breed opgepikt en met de nodige emotie becommentarieerd. Wat adviseren de deskundigen de gemeente Amsterdam.
'Heel snel een punt zetten achter deze zaak'
Frank Peters, Virtus Communicaties
Het gaat hier om een onderwerp dat aan alle kanten wordt opgeblazen vanuit de emotie. De aanvankelijke mail aan de medewerkers is al onzin natuurlijk. Zowel in tone of voice als inhoud. Vanzelfsprekend mag een werkgever medewerkers vragen om zich representatief te kleden, maar wat hier gebeurt gaat te ver. Hetzelfde geldt overigens voor de manier waarop dit onderwerp door bijvoorbeeld de politiek wordt gehijackt. Er wordt hier duidelijk van een mug een olifant gemaakt, onder meer vanuit de eigen profileringsdrang. Een snelle persoonlijke correctie vanuit de gemeente is hier op z’n plaats waarin zij excuus maakt en verklaart dat dit nooit de bedoeling is geweest. Vervolgens zal ze ook moeten aangeven hoe het dan wel in elkaar zit. Het is namelijk nodig om een punt te zetten achter deze zaak, voordat dit een politiek maatschappelijk issue wordt.
Spoedoverleg en tot de bodem uitzoeken
Ewald van Rooij, Lindblom public relations public affairs
In de Islamitische Republiek Iran wordt de zedenpolitie standaard actief zodra de temperaturen oplopen. Even een signaal afgeven aan vrouwen dat te dunne of te korte lichaamsbedekking niet wordt getolereerd. Laten we er maar van uit gaan dat dit niet de achtergrond is van de boze mail van de teamleider van het Stadsloket Nieuw West. Waarschijnlijker is het dat er incidenten zijn geweest met dames die niet netjes gekleed waren, misschien zelfs wel zeer ordinair. Volgens Het Parool zou personeel hebben geklaagd over een collega, wier rokje zo kort zou zijn 'dat de billen zichtbaar waren'. Wie weet? Het was duidelijk beter geweest om de betreffende dame(s) rechtstreeks en individueel aan te spreken. Bij baliefuncties is het heel normaal om voorschriften te hanteren voor kleiding en uiterlijk. Maar het ligt ook altijd gevoelig: is elke piercing aanstootgevend? Houden we vast aan geen zichtbare uitingen van religieuze aard (kruizen, hoofddoekjes, keppeltjes, tulbanden) als zowel voor als achter de balie meer dan de helft van de vrouwen een hoofddoek draagt? Nu wordt er natuurlijk bijna direct een link gelegd met het stadsdeel waar een groot deel van de inwoners islamitisch is. Waarschijnlijk ten onrechte. Maar het kwaad is al geschied. De lokale Amsterdamse politiek is er inmiddels bovenop gedoken: spoedoverleg en tot de bodem uitzoeken. En dan rest het stadsdeel weinig anders dan met ‘de feiten’ op tafel te komen, hoe onsmakelijk ook.
Monique Hendriks, Directeur Bex*communicatie
Onhandige brief van het stadsdeel. En al net zo onhandige, maar begrijpelijke, reactie van de gemeente. Natuurlijk wil je representatieve baliemedewerkers. Maar daar kun je beter met elkaar over praten; wat vinden we acceptabel en wat niet. Dan zorg je ook voor een onderling corrigerend vermogen. Als je het nodig hebt om brieven te sturen over normen, weet je van tevoren dat een ‘norm’ niet gehandhaafd blijft. Ik begrijp de reactie van de gemeente wel: die hebben kort en krachtig willen reageren, zonder hun stadsdeelgenoten af te vallen. Dat kan je bijna niet meer goed doen. Stilzitten als je geschoren wordt en wachten tot de ‘rokjesstorm’ weer gaat liggen.
'Amsterdam laat het stadsdeel bungelen'
Piet Hein Coebergh, lector social media Hogeschool Leiden, partner Coebergh PR
Kledingvoorschriften zijn heel normaal bij overheid en bedrijfsleven. Dat een teamleider personeel daarover instrueert is op zich niet vreemd. Er zijn genoeg luchtvaartmaatschappijen en hotels waar ‘een rok of een jurk dragen die niet korter is dan net boven de knie’ geen enkele discussie oplevert. Wat politiek en communicatief onhandig is, is dat het stadsdeel hiermee afwijkt van gemeentelijk beleid. Met het recordpercentage communicatiemedewerkers dat de gemeente in dienst heeft, namelijk 2,3 procent tegenover 1,4 procent in de andere grote steden, zou zo’n communicatieve uitglijder niet nodig hoeven zijn. De reactie vanuit de gemeente is niet sterk. Ze laten het stadsdeel een beetje bungelen, een gezamenlijke verklaring was charmanter en krachtiger geweest.
