Nadia Moussaid vertegenwoordigt de verandering waar de traditionele mediawereld naar op zoek is

Binnen het format van een talkshow is tijd de vijand van iedere vorm van diepgang of nuance. We hebben altijd geloofd dat dit vraagt om een harde communicatiestijl die zo snel mogelijk ‘de waarheid’ naar boven haalt en dat je gelijk halen het hoogste doel is. Dit resulteert in constant geïnterrumpeer, geschreeuw, beledigingen om te willen scoren, stotterende gasten en weinig vrouwen die staan te trappelen op deze manier op landelijke televisie te worden geframed.

Dat is niet volledig te wijten aan de host, het is de cultuur. Maar net als in ieder bedrijf, kun je cultuur pas veranderen als de persoon aan het hoofd het goede voorbeeld geeft. Hoe Nadia dat de afgelopen weken heeft gedaan heb ik in 4 punten proberen te vangen.

Aan de tand voelen zal je, breken die persoon!  Nadia laat zien dat je ook kritisch kunt zijn zonder een klootzak te zijn en constant te interrumperen. Natuurlijk overwicht zit juist in ruimte te durven creëren, stiltes te laten vallen en het soms ook niet weten. Twan Huys wordt trots aangekondigd ‘als een terriër’ en hoe nuttig deze mentaliteit ook is als (onderzoeks-)journalist, een talkshow host moet gasten het gevoel geven veilig te zijn zich uit te spreken.

Zo schreef ik eerder een kritisch stuk over hoe Matthijs van Nieuwkerk blind gefocust was op het achterhalen van ‘de waarheid’ toen Griet van de Beeck in DWDD een moedig verhaal over misbruik deelde en hiermee het taboe alleen maar heeft verergerd. Typisch geval communicatie oude stijl, dat we wat mij betreft nog te veel zien in de Nederlandse media.

Algemene kennis is belangrijk op de stoel van talkshow host, maar het in stand houden van de illusie van de alwetende is iets wat we achter ons kunnen laten. Dit idee is geboren toen we nog (in de illusie leefden dat we) volledig op de hoogte waren door de beperkte mediakanalen te volgen die we tot onze beschikking hadden. Maar het is 2018.

Alles volgen en weten wat het internet ons biedt kan niet. Nooit. Slimme mensen begrijpen dat het belangrijker is te weten waar je informatie vandaan haalt dan zelf alles te weten. Het gaat erom dat je de juiste vragen kunt stellen. Andere mensen kan laten shinen en niet zelf wilt scoren. Nadia vertrouwt op zichzelf om de kijkcijfers op peil te kunnen houden, daar heeft ze geen scoops voor nodig. En dat is verfrissend.

Nadia praat hetzelfde met iedereen. Of het nou Matthijs van Nieuwkerk is, of Farid Azarkan van Denk, of de Armeense kinderen Howick en Lili. Ze is onderdeel van een generatie die wars is van autoriteit. Niet méér respect heeft voor mensen met een bepaalde titel dan een praktisch opgeleide arbeider. Maar ook niet minder.

Nadia brengt als kind uit een gemixt huwelijk meer dan diversiteit, ze brengt inclusie. Ze zorgt dat alle perspectieven ruimte krijgen om te bestaan. Dat Nadia respect afdwingt bij GeenStijl en zelfs Voetbal Inside laat zien dat ze mensen serieus neemt en in hun waarde laat, ongeacht hun achtergrond of mening. In deze tijden van polarisatie hebben we mensen nodig die binnen verschillende groepen kunnen opereren om het gesprek op gang te houden en zo meer begrip te creëren.

We ontkomen er niet aan: het veelbesproken uiterlijk. AD recensent Angela ging lekker kort door de bocht met haar conclusie dat Nadia weinig kritiek krijgt omdat ze mooi is. Typisch dat juist een vrouwelijke recensent de behoefte voelt haar talent te reduceren tot haar uiterlijk, maar dat is een andere discussie. Nadia is niet succesvol omdat ze mooi is, maar omdat ze intelligent én charmant is.

En charme is zoveel meer dan schoonheid. Vrouwen die schaamteloos charmant durven zijn, die hebben we gewoon niet zo veel gezien in de media. Ik zeg schaamteloos omdat ons als vrouwen geleerd is dat het schaamtevol is je vrouwelijkheid te laten zien. Als je als intelligente vrouw succesvol wilt zijn, kun je je maar het beste als een man gedragen.

Eva, Margriet en Nadia worden constant vergeleken. Ook dat is achterhaald. Alsof er maar één plek is voor een vrouw. Nu het nieuwe televisieseizoen weer begint komen Jeroen Pauw, Matthijs van Nieuwkerk en Twan Huys ons de belangrijke zaken weer presenteren. Is dat de verandering waar steeds over wordt gepraat? Zoals NPO directeur Frans Klein zelf zegt: ‘Stilstand is in deze tijden, waarin de internationale mediawereld duizelt van de ontwikkelingen, driedubbele achteruitgang.’

Ik zou die verandering nog maar eens stevig onder de loep nemen. Niet alleen andere poppetjes neerzetten op bestaande plaatsen, maar mensen die de verandering dragen ook laten (mee)beslissen. Over formats, over gasten, over onderwerpen, over sfeer. Je moet niet inspelen op verandering, je moet verandering faciliteren. Want dan wordt je onderdeel van het geluid en hoef je het niet meer elders te zoeken.