Straatarm in een Levi’s
Ook in ontwikkelingslanden is geld te verdienen met luxeartikelen. De econoom Luuk van Kempen onderzocht de irrationele consumptiekeuzes in…
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
We kennen allemaal wel de beelden van jongetjes op blote voeten, maar wel gekleed in een Nike shirt. De Tilburgse econoom Luuk van Kempen onderzocht deze ogenschijnlijk irrationele consumptiekeuzes in ontwikkelingslanden en concludeert in zijn proefschrift Status consumption and poverty in developing countries dat zelfs mensen die onder de armoedegrens leven bereid zijn statusverhogende goederen aan te schaffen.
related partner content for mobile comes here
related partner content comes here
Van Kempen verzamelde overtuigend antropologisch en psychologisch bewijs voor zijn stelling dat status een diepgewortelde menselijke behoefte is, die basisbehoeften kan verdringen. Het gaat dan niet om de materiële maar om de emotionele waarde van het luxeartikel. Op het platteland van Mali worden bijvoorbeeld digitale horloges gedragen die niet werken, en in Chili raken automobilisten oververhit omdat rijden met de ramen dicht de suggestie wekt dat ze een airco hebben.
Luuk van Kempen verzamelde zijn data in Cochabamba, de derde grootste stad van Bolivia, waar een groot gebrek is aan schoon drinkwater en sanitaire voorzieningen. Bewoners in de krottenwijken blijken er bereid om gemiddeld ruim twintig procent meer te betalen voor een parfum met het Calvin Klein logo dan voor een parfum zonder het logo, ook als ze weten dat het exact dezelfde parfums zijn. De betalingsbereidheid blijkt vooral hoog onder mensen met een relatief laag opleidingsniveau en onder vaste kijkers van soaps, waarin acteurs veelvuldig westerse merkartikelen aanprijzen.
Vacatures
Accountmanager New Business
SpottaExterne communicatie- en mediaspecialist
Vereniging Eigen HuisAccountmanager
SpottaDe econoom stelt dat statusconsumptie gezien moet worden als een legitieme behoefte, het leidt immers ook tot zelfwaardering en geluk. Om ongewenste effecten zoals honger tegen te gaan, zouden regeringen de kosten voor statusconsumptie moeten proberen te verlagen. Bijvoorbeeld door geen prioriteit te maken van het opsporen van namaakartikelen en het stimuleren van bedrijven om statusartikelen goedkoop op de markt te brengen. Het van overheidswege verbieden van luxeartikelen is in het verleden geen succes gebleken. Maar voor bedrijven is de verrassende boodschap: ook in ontwikkelingslanden is geld te verdienen met luxeartikelen.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lid