Nog iemand behoefte aan Utopia?

Recent bezocht ik de tripleA lezing van Bart van der Sloot over privacy in het post-NSA tijdperk. 

Of er na de onthullingen van Snowden c.s. echt iets zal veranderen, is maar de vraag. Immers internet en mobiliteit hebben een geweldige stroom aan data, Big Data, doen ontstaan. Die data hebben op hun beurt gezorgd voor een industrie die verbanden legt, profielen maakt en afwijkingen daarvan constateert. 

En met die informatiestromen kun je iets, dus moet je er vervolgens ook iets mee, toch..?

Maar eigenlijk ging zijn lezing niet daarover, maar over de reclamemaker die vanuit de wereld met grote verschillen tussen bonussen, haves en have nots vertrekt naar het beloofde land.

Zijn Boeing 777 verdwijnt evenwel van de radar en landt nabij een klein eiland in de Indische Oceaan. De reclamemaker overleeft het maar als hij het eiland verkent, wordt hij opgepakt en vastgezet. Vanuit zijn incubatiekamer heeft hij zicht op zijn meest vreselijke schrikbeeld. De bewoners van dit eiland blijken alles te delen en niet meer in eigendom en bezit geïnteresseerd te zijn. Vervoermiddelen, muziek, kleding, je kunt het zo gek niet bedenken of de nieuwe economie is hier. 

Iedereen is gelijk. Men heeft geen eigen belang meer en dus ook geen behoefte aan privacy.

De ideale wereld. Een wereld waarin we allemaal hetzelfde BSN nummer hebben, waarin de NSA ons zekerheid en veiligheid biedt, waarin banken ons koppelen aan de leveranciers van onze wensen, waarin we alle cookies sharen en waar John de Mol ons de weg wijst.