Een Colloquium over de toekomst van het vak pr

,,De beroepstrots, die in de beginjaren van de pr in Nederland zeer nadrukkelijk aanwezig was, moet beslist naar een hoger plan.’’ Dit staat in een colloquium van drie professoren die hun sporen verdiend hebben in het pr-vak. Dit allemaal ter gelegenheid van het zestigjarig jubileum van pr bureau Van Hulzen. De geleerden vinden ook dat het vakgebied pr toe is aan een verbreding en herdefiniëring, want anders gaan anderen er met “ons” vakgebied vandoor. Met die conclusies ben ik het best eens. Maar trots op deze wijzen kan ik toch niet bepaald worden. Ik, pr-adviseur met werkervaring sinds eind jaren ’90, vraag me wanhopig af of, en hoe, deze wijzen gaan helpen om de trots op het vak waarin ik me thuis voel, te vergroten. Daar ben ik erg pessimistisch over.

Ten eerste: De discussie over het pr-vak werd achter gesloten deuren bij Van Hulzen gevoerd. Dan verwacht je toch dat zo’n besloten overleg iets zinnigs op zou moeten leveren. Bij het woord colloquium had ik beter moeten weten. Gelukkig weet ik nu dat het een bijeenkomst van wetenschappers is. Wat ik vooral lees in het colloquium zijn een stapel memoires over hoe mooi het pr-bestaan vroeger toch was. Toen wisten pr-mensen nog écht iets van filosofie, sociologie, psychologie en economie. Verder in het colloquium vooral stoere praat over het doceren van beslissers en directieleden. Want opleiden voor communicatieprofessionals, was natuurlijk niet de bedoeling.

Ten tweede: Er is niets mis met degelijk wetenschappelijk onderzoek. Dat pr een relatie heeft met vakgebieden als sociologie zal ik meteen erkennen. Zeker ten aanzien van de ontwikkelingen binnen sociale media is enig begrip van sociologie meer dan ooit noodzaak voor pr-mensen. Maar pr heeft op dit moment wel wat anders nodig dan een nieuwe definitie. Wat is er mis met de oude? “Het stelselmatig bevorderen van het wederzijds begrip tussen een organisatie en haar publieksgroepen”. Die klopt anno 2010 nog steeds. Misschien is “begrip” wat al te vrijblijvend geformuleerd, maar in de basis klopt de definitie nog steeds. We hebben het ook vaak over beïnvloeders beïnvloeden. Ook dat is altijd zo geweest. Alleen werden die beïnvloeders vaak gezien als “media”. Dat is sinds een tijd gekanteld. Door Internet. Door Sociale media. En daar hebben de wijze geleerden een punt. PR-mensen hebben daar te lang zitten slapen en zich de kaas van het brood laten eten door marketeers en it-jongens. Wat pr anno 2010 nodig heeft zijn mensen met lef en ballen. Mensen die durven hun nek uit te steken en het vak weer de glans te geven die het verdient. Door achter het bureau vandaan te komen en aan de slag te gaan. De straat op. Om die relaties weer op te bouwen. Tussen de organisaties en de publieksgroepen. Als ik dan zie wat de professoren over ontwikkelingen op het gebied van sociale media te melden hebben dan spreekt daar zoveel verbazing uit, dat alle verbinding met de praktijk van vandaag echt geschiedenis is. Ik knip-en-plak een quote uit het colloguium-verslag:

Wat mij fascineert is de opkomst van social media als MSN, twitter, mobiele bellen, internet.. Aanvankelijk werd gekeken hoe je die kunt inzetten om boodschap te verspreiden, dus zeer instrumenteel. Maar wat mensen daar doen dat is geen zenden, ze zijn aan het communiceren.

Ten derde: Waarom nodigen deze wijze geleerden de jonge garde niet uit? Ik ben een jonge hond in dit vak. Dagelijks leer ik nog ontzettend veel. Op straat, uit boeken, via blogs, van mijn klanten, van concurrerende bureaus. En ook zeker van senior adviseurs bij ons moederbedrijf. En andersom ben ik er van overtuigd dat zij van mij leren. Van mijn nieuwsgierigheid en gretigheid om te leren en om beter te worden. Als ik dan kijk naar wat Professor Doctor Anne van der Meiden als pr-ambitie uitstraalt, dan is dat alleszeggend.
Ik copy-paste wederom uit het verslag:

De beste pr-case van de afgelopen 60 jaar was:

En de slechtste was:
gene

Het boek dat elke communicatieprofessional in de kast moet hebben:
Dat zijn er wel honderd!

Reageer op de stelling: Pr heeft pr nodig:
nee, doordenking van het vak.

Een sprekend voorbeeld van mijn beroepsdeformatie is:
heb ik niet want ik heb twee beroepen.

Maak af: Pr met ambitie is voor mij:
niet meer actueel

I rest my case.
Graag had ik van 60 jaar wijsheid geleerd. Nu blijf ik vertwijfeld achter met de vraag hoe ik colloquium toch in vredesnaam moet uitspreken. Een gemiste kans.