Cannes dag 4 en 5 - door Thijs de Boer

Dag 4 is de dag waarop we de shortlist bespreken en waar veel Nederlandse glorie blijkt te ontbreken. Veel is vroegtijdig vergaan in de voorrondes en heb ik niet eens gezien omdat ze in de 75% zaten die ik niet beoordeelde. Jammer. Even lijkt het erop dat Arthur Mebius er bij zit. Maar het is te klein, te lokaal.
Onverwacht veel discussie over Neerlands hoop in Zuid Afrika en nu in Cannes: Bavaria (‘Dutch Dress’) . Maar ik krijg hulp van een Fin en een Duitser. Ook wat gefrons bij Domino’s, maar als een tamelijk charismatische Amerikaan totaal onbewogen bast: “this is good”, is het goed. Als ik toch eens zo “this is good” kon zeggen. Ik zou alles kunnen verkopen. De Go Fast Canalbike glijdt er razendsnel in.

Shortlist.
Dan. Het begint in mij te jubelen. Topwerk. De inzending ‘Drunk Valet’ van een barketen uit Sao Paulo. Een campagne om dronken autorijden aan de kaak te stellen. Een verborgen camera registreert een valet-parking man die stomdronken blijkt te zijn. En wie laat nou zo iemand in zijn auto rijden? Als hij uiteindelijk door elke eigenaar de auto uit geschreeuwd, gesleurd of geslagen wordt, overhandigt hij geheel nuchter de eigenaar een parkeerkaartje met daarop: ‘Never let a drunk driver take your car. Even if that driver is you’. Dat dit natuurlijk viraal gaat vliegen, spreek voor zich.
De ‘Getaway Stockholm’ campagne voor MINI. Hoe je een hele stad in beweging krijgt voor je merk. Geweldig. Een case voor de Roemeense chocoladereep ROM (‘American ROM’). Het lijkt me niet te vreten, maar ik ben verkocht. En jaloers. De ‘Missing Child’ case uit Duitsland met Van Bommel. De campagne voor TEDX, die taxichauffeurs inzet om TED zelf te ‘spreaden’. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat is het fijn om even niet een “hard to convince targetgroup” te zijn.

Dag 5 is een feest. Wie wil dat niet, prijzen weggeven voor goed werk?
Natuurlijk wordt ik niet overal blij van. Sommige campagnes verdienen meer. En een enkele nominatie kan wat mij betreft, samen met de wederom spuuglelijke Cannes tas die ik zojuist heb gekregen, regelrecht de prullenbak in.

Tot slot, de laatste grote beslissing van deze jury: de Grand Prix.
Als ik het mag zeggen, is hij voor ‘The .wwf Format’ van het WWF. Maar ik mag het niet zeggen. Niemand mag het, want het is een Cannes regel dat een inzending die een ‘goed doel’ dient, geen GP kan winnen.

Dus gaat de Grand Prix uiteindelijk tussen twee inzendingen. En ik ben blij dat degene die wint, wint. Waarom? Omdat de inzending naast zijn creatieve gehalte vooral gaat om 1 ding: LEF. Lef van de makers, maar vooral van de adverteerder. Iedere Nederlandse adverteerder zou het moeten zien, sommigen zullen het geweldig vinden, sommigen niet. Maar iedereen zal moeten toegeven dat lef iets is dat ontbreekt in reclame, maar zich dubbel en dwars kan uitbetalen. En welke adverteerder wil dat nou niet?

Ik ga slapen. En dromen, van adverteerders met lef.