Soms zou ik wel eens een briefje willen sturen. Aan Diederik Samsom.
Dat zou zo gaan:
‘Beste Didi,
Ken jij Piet Reckman? Zegt die naam je iets?
Piet Reckman was lid van de Partijraad van de PvdA die, als ik het zo mag zeggen, het tweede kabinet-Den Uyl torpedeerde. Ed van Thijn had als informateur kennelijk z’n best niet gedaan en moest van Reckman c.s. opnieuw beginnen.
Dries van Agt was jullie al lang beu, en hij wilde zich toch al in de uitnodigende armen van Hans Wiegel neervleien, maar Reckman maakte het hem wel heel erg gemakkelijk.
Vond het wel knap te zien hoe iemand het tapijt onder z’n eigen voeten wegtrekt. Beetje die goochelaar die het tafellaken te traag wegrukt zodat al het servies in gruzelementen valt. Met dien verstande dat de goochelaar dat niet van plan was, maar Piet Reckman wel.
Beste Didi, je was een jaar of zes toen, en misschien alleen nog maar bezig met plastic opblaasbootjes in je eigen bad.
Ik was rond de twintig en net Politiek Bewust. Ik kon me wel vinden in het idee dat er iets te regeren moest zijn, en dat je goeie ministersposten moest hebben. Maar ik snapte weinig van dat arrogante en pure machtsdenken in die PvdA van toen. Dat idee dat een formatie pas geslaagd kon zijn als de voorgenomen coalitiepartner geheel gevierendeeld, gekleineerd en vertrapt in een hoekje van het Binnenhof was weggekropen. Het was nogal contraproductief.
‘Dat tweede kabinet-Den Uyl, dat komt er toch’, mompelde de beoogd naamgever in die tijd, met enige regelmaat. Maar Piet Reckman wist wel beter. Hij zou nu ‘gutmensch’ heten maar toen was hij Politiek Activist, in het bezit van het Ultieme Gelijk en met het voorrecht zichzelf op ieder gewenst moment in de voet te mogen schieten.
Sindsdien is de naam Reckman voor mij een soortnaam geworden. Een beschrijving van het exclusief in de PvdA bestaande gebruik het elkaar en zichzelf zo moeilijk mogelijk te maken.
Nu ook: we moeten nog weken wachten voor we weten wie de lijsttrekker wordt. Jij, omdat jij de nederlaag mag incasseren voordat je moet verdwijnen? Lodewijk de Stoere? Toch de Marokkaans-Nederlandse Verlosser uit Rotterdam?
Zo’n slepende en slopende strijd dus. Waarbij ongetwijfeld niet de successen uit de afgelopen tijd worden uitgeserveerd, maar alles wat niet goed is gegaan. Dat is ook een talent: van jezelf het permanente zwarte schaap in de Nederlandse politiek te maken.
Ik weet het: partijdemocratie. Heel belangrijk. Heeft Geert geen last van. En Mark is er vanaf als ie ‘sorry sorry sorry’ heeft gezegd.
Maar, beste Didi, kun je niet wat vrolijkheid, optimisme en voortgangsgeloof met je partij uitstralen? Een beetje sneller handelen? (Alle anderen hebben al een lijsttrekker sinds end april.)
En kan de geest van Reckman niet definitief z’n fles in, na 40 jaar?’
FOTO: ANP
