Verkiezingen zijn een klassiek keuzeprobleem:
1. Je weet eigenlijk bitter weinig van politiek.
2. Het aantal partijen waarop je kan stemmen is gigantisch.
3. Al deze partijen strijden niet alleen om je aandacht, ze proberen ook het standpunt van de ander te ondermijnen of als leugens weg te zetten.
In deze context wordt van jou verwacht om een rationale beslissing te nemen. Prettige wedstrijd. De belangrijkste rol van de campagne is eigenlijk niets anders dan je op een snelle manier je keuzestress weg te nemen.
Geert Wilders probeerde ons zo duidelijk te maken dat je via hem de elite kan straffen. De Rutte-campagne wilde ons duidelijk maken dat dit land in deze tijden een leider nodig heeft die moeilijke beslissingen durft te nemen. De GroenLinks-campagne gaf je de shortcut dat je je progressieve stem kon toevertrouwen aan een gedreven leuke jonge vent die zin heeft om verandering vorm te geven.
Straatvechter Samsom
PvdA verloor de verkiezing omdat ze geen onderscheidende shortcut in de aanbieding hadden. In de vorige verkiezingen stond straatvechter Samsom bijna letterlijk voor fysiek strijden voor rechtvaardigheid. Nu hadden ze een zielloos leider die geen shortcut vond om zijn kiezer aan te reiken. Dat de PvdA werd gestraft voor regeringsdeelname is complete bullshit. PvdA is gestraft omdat ze geen keuzestress konden wegnemen.
Ik hoorde ooit in een GeenStijl-interview mensen op de vraag: waarom stemt u op Geert Wilders, antwoorden met: ‘Hij zegt tenminste waar het op staat’. Men had geen idee wat dat precies was, maar dat was hun shortcut waarmee ze naar het stemhokje gingen.
Compleet irrationeel
Is de kiezer dom? Nee. De kiezer is compleet irrationeel en wordt voor een onmogelijke keuzevraag gesteld. De taak van de campagne is om één shortcut te kiezen om de kiezer aan te reiken. De partijen die dat spel snappen, hebben de verkiezingen naar hun hand gezet.
