Pas als ik word benaderd voor een klus, vertel ik dat ik in Tbilisi ben

Georgië, hoor ik u denken? Is dat niet een of ander Oostblokkerig land met veel grauw beton en roestige Lada’s? Minder dan sommige creatieven zouden hopen. Tbilisi is een kosmopolitische hoofdstad, met een kleurrijke mix van moderne en klassieke architectuur. Er zijn diverse vegan restaurants, de Priussen vliegen je om de oren. Waanzinnig mooie natuur is altijd om de hoek. Met een tijdsverschil van maar een paar uur kun je binnen Nederlandse kantoortijden uitstekend meedraaien. En ik was er een keer of vijf geweest dus ik kende er enigszins de weg.

Eenzame opsluiting

Toen ik op 1 augustus vertrok, had de Georgische overheid inmiddels een verplichte quarantaine ingesteld voor iedereen die het land in wil (behalve voor Duitsers, Fransen, Esten, Letten en Litouwers: coronapolitiek op zijn best). Zo begon mijn avontuur met veertien dagen eenzame opsluiting in een hotelkamer. Drie keer per dag werd het eten voor de deur gezet, ik mocht niet naar buiten. Gelukkig werkte het internet in de badkamer vrij goed. Een tijd van reflectie, meditatie en The Walking Dead. Na de twee langste weken van mijn leven betrok ik een prachtig barok appartement in het oude centrum.

Onbereikbaarheid

Ik besloot, tot nu toe, mijn tijdelijke vertrek niet aan de grote klok te hangen. Ook al is op afstand werken nu de norm, een half jaar Georgië leek me richting opdrachtgevers vooral een boodschap van onbereikbaarheid. Pas als ik word benaderd voor een klus vertel ik dat ik in Tbilisi ben en dat blijkt prima te werken. Ik heb genoeg opdrachten en ben maar een enkele klus misgelopen waarvoor ik toch echt op locatie moest zijn. De tweede lockdown in Nederland heeft mij ironisch genoeg flink geholpen.

En corona? Mondkapjes zijn in openbare ruimten en winkels al sinds maart verplicht, de aanbevolen afstand is twee meter. Verder waren er na de eerste lockdown in april weinig restricties, naar eigen zeggen omdat de regering ondernemers zo lang mogelijk wilde sparen. In de zomer waren er zelfs nog (buiten)festivals. Sinds het najaar lopen de besmettingsaantallen helaas flink op, met eind november een lockdown en avondklok als gevolg. Voor mij alleen maar jammer, voor veel Georgiërs die het al niet breed hebben een ramp. Verder krijg ik, gezien ik nauwelijks Georgisch kan lezen, weinig mee van lokale coronadiscussies. Een verademing waar ik graag een mondkapje voor opzet.

De quarantaine- en lockdownperikelen hebben ervoor gezorgd dat vrienden uit Nederland hun bezoekplannen hebben afgeblazen. Daar staat gelukkig wat tegenover. Fantastisch hiken, genieten van het prettige windloze klimaat, steeds nieuwe stukjes van de stad uitpluizen, voor een habbekrats heerlijk eten laten bezorgen, hardrock herontdekken met lokale vrienden, veel lezen. En meer tijd om zelf aan een tweede boek te werken, dat zich – verrassing – grotendeels in Georgië afspeelt.