Vrouwen met ballen

Getrouwd, gescheiden, moeder, mannenverslindster, geheelonthoudster, drankorgel, lesbienne, wel een kinderwens, geen kinderwens, grote borsten, kleine borsten, namaakborsten, Chanel, Dior, H&M, Mozart, André Rieu… het zal me - vreemde uitdrukking in dit verband - worst zijn.

De enige eis die ik aan mijn vrouw stel is: ze moet iets te vertellen hebben. Nee, ze moet iets te vertellen willen hebben. Waarover? Over communicatie en alles wat daar mee samenhangt. Ongebonden moet ze zijn. En eigenwijs. Ze moet lef hebben en een grote bek. Of in ieder geval – een bek waar ze niet opgevallen is. Toch nog een eisenpakket.

Ik zoek, kortom, de ideale communicatievrouw.

De vrouw die zonder dralen komt spreken op mijn congres als ik dat aan haar vraag. De vrouw die zichzelf ongegeneerd laat nomineren voor de verkiezing van de communicatieman/VROUW van het jaar. En die daar dan heengaat met maar een doel: WINNEN! De vrouw die zonder omwegen zegt : als u iets over communicatie wilt weten, meneer Mooij, moet u bij mij wezen. U moet mij interviewen en u moet mij citeren. En ik moet op de cover van uw blad. Niet al die vermoeid kijkende mannen van veertig (en ouder!) die toevallig de baas zijn omdat hun baas ook een vermoeid kijkende man van veertig is. En als u mij niet wilt, vraag dan mijn vriendin. Of mijn collega. Mijn VROUWELIJKE collega. Want dit is mijn vak en mijn blad en ik wil er nooit meer zo’n belegen Bijenkorfhuismerksokkendragende nitwit in tegenkomen. Ik wil vrouwen zien. Vrouwen met ballen! Of in ieder geval het vrouwelijke equivalent van ballen.

Begrijpt u dat, meneer Mooij.
Waarom ben u zelf eigenlijk geen vrouw?!
En als u dat roept, dan zeg ik: U hebt gelijk. Ga uw gang.
Maar u roept het niet. Want daar bent u als vrouw te bescheiden voor. U denkt: die mannen zullen het wel beter weten. Ik doe gewoon mijn werk.
Fout!

Vijfentachtig procent van de communicatieprofessionals is vrouw. Althans in de Verenigde Staten. Ik las er laatst een onderzoek over. In Nederland ligt dat percentage iets lager, maar niet veel. Waarom zien we u niet terug in Communicatie. Althans niet zo vaak als de percentages zouden rechtvaardigen?
Ik weet het niet. Mijn beste vrienden zijn vrouw, dus daar ligt het niet aan. Ik zoek, maar ik vind niet. Vrouwelijke columnisten, meld u.
Clarissa Buma klaagde. Clarissa is directeur van Logeion. Ze wilde meer vrouwen. Goed zo! Ik heb haar voor de cover laten fotograferen. Voorzitter Rijk van Ark, een man, op de achtergrond. Lekker rolbevestigend.

Zo is het helaas niet in het interview. In het interview is het andersom.
Tachtig procent Rijk, twintig procent Clarissa.
Ik weet niet aan wie dat lag.

Dit opiniestuk is het editoriaal van het novembernummer van Communicatie dat vrijdag verschijnt