Een internet der dingen gebouwd op onzichtbare apps

In dit artikel wordt een technologie besproken (Thinfilm) voor printbare elektronica. De stelling is dat je via deze weg connected producten kunt maken zonder ze daadwerkelijk in het internet te hangen. Het is een beetje een definitiekwestie. Moet een IoT product zelf een internehub zijn of gaat het om de uitwisseling van data over zijn plek (bijvoorbeeld) en maakt het niet uit waar die verbinding vandaan komt. Het concept van Spimes van Sterling kun je daarop naslaan. Een voorbeeld van die laatste categorie is Uber, waar de connected car ontstaat door een iPhone aan te brengen in de auto die alleen die functie heeft.

Dat functiegerichte, dat is een interessant onderdeel van het betoog van het artikel. Electronica die maar een functie heeft. Een product kan zo worden uitgevoerd met een heel goedkope ‘tag’ die een bepaalde functie toevoegt. De mobiele telefoon heeft hierin nog een belangrijke rol om die functie te verrijken met data en andere sensorgegevens uit de cloud.

Dit hybride model van functie en cloud maakt het mogelijk dat de applicatielaag steeds meer los komt van de app zelf. Apps verschuiven naar de achtergrond, worden onzichtbare ‘enablers’ van functies. En die functies worden gebaseerd op de ‘Want’ van de gebruiker, zoals Alper Çuğun dat mooi verwoord @alper/product-design-focused-on-user-wants-484d04cfa572">in deze post. Ook hij ziet een beweging naar de één-functie-apps en noemt het voorbeeld van Foursquare dat kort geleden de twee verschillende ‘wants’ in aparte apps heeft gestopt: de beste plekjes in een stad vinden en het delen van je eigen locatie met vrienden.

Een derde aspect dat Alper aanhaalt is het ontwerpen voor de notificaties gekoppeld aan het loskomen van de ‘touchpoints’ van het gebruik. Ook een stokpaardje van mij. De notificatielaag is de verbinder en spelverdeler in onze digitaal gedreven wereld. Zoals Benedict Evans het verwoord: we komen na 7 jaar in de volgende fase van de smartphone. De cloud is daarin cruciaal, al is de benadering nog verschillend: Apple’s approach is about a dumb cloud enabling rich apps while Google’s is about devices as dumb glass that are endpoints of cloud services.

De shift gaat op veel gebieden impact hebben. De manier waarop de telefoon op de achtergrond de digitale diensten faciliteert past bij de benadering van een service designer om te beginnen bij de dienst en niet op de contactpunten (het scherm). Die focus in het ontwerpen van digitale diensten verschuift nu dus nog verder; generieke principes die werken op elk type contactpunt. Het succes van een (merk) experience zal nu nog meer worden bepaald door het ervaren en niet de verschijning. Meer en meer apps zullen een nieuwe faciliterende rol aannemen.