Als marketeer sprak mij het artikel 'Moed, hoop en koppigheid' in Filosofie Magazine van mei 2007 over de socioloog Zygmunt Bauman bijzonder aan. Deze Pools-Britse socioloog stelde in het interview dat hij gaf onder andere het volgende:
'De westerse mens beschouwt al zijn activiteiten vanuit het perspectief van de consument. Sterker nog: het consumentisme heeft metafysische proporties aangenomen. Mensen worden drie uur per dag ? de helft van hun vrije tijd ? blootgesteld aan een bombardement van reclameboodschappen dat hen in een staat van "behoefte" brengt. Om nog meer te kopen hebben ze nog meer geld nodig en moeten ze nog langere dagen werken. Omdat ze zo lang van huis zijn moeten ze hun afwezigheid van huis goedmaken met cadeautjes, die ook weer geld kosten. Ze materialiseren liefde en de cirkel is vicieus.'
Uitspraken waar in ieder geval bij stil gestaan en over nagedacht kan worden. Marketing stelt zich als doel om de wensen en behoeften van de consument te bevredigen; althans zo is mij dat bijgebleven vanuit de schoolbanken. Deze missie kan met verve worden aangepakt, waarbij we denken dat er een behoefte is, maar waar die feitelijk helemaal niet bestaat. Reclame-uitingen zijn hier een onderdeel van, maar ik trek het graag in een breder perspectief. Dat kan de volgende vragen oproepen: in hoeverre houden we ons bezig met behoeftebevrediging en waar creëren we er juist één, daar waar dat geen taak van marketing is? Willen we bijdragen aan materialisering van de samenleving of laten we die keuze ook over aan de consument? Interessante discussie, die niet nieuw is, maar denk ik altijd goed is om te voeren om stil te staan bij de waarde van het vak.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!