Ik was op de Design Week in Milaan met de bedoeling met te verliezen in schoonheid. Je kunt dit evenement beschouwen als een popfestival voor spulletjesmensen.
Het zijn niet alleen de grote fabrikanten van designmeubels die uitpakken, ook mode-, drank- en automerken willen laten zien hoe creatief en cutting edge ze zijn.
De aanleiding voor het hele gebeuren is de Salone del Mobile, Europa’s grootste meubelbeurs, maar er is een uitbundige randprogrammering die heel Milaan op z’n kop zet. Particuliere huizen en leegstaande fabrieksgebouwen worden omgebouwd tot pop-up showrooms.
In de wijk Tortona is het net zo druk als op Koningsdag bij ons. Waar je ook kijkt, overal is nagedacht over de belichting, de compositie, de ervaring en het verhaaltje erbij.
Louis Vuitton had een paleis ingericht met ‘nomadische objecten’, zoals een kalfsleren koffertje dat zich laat uitvouwen tot campingkrukje, uitgestald als een juweel en bewaakt door een strenge man in zwart kostuum.
Lexus serveerde moleculaire haute cuisine. Op de beurs probeerde ik patronen te herkennen. Waarom heeft iedere high-end Italiaanse meubelfabrikant dit jaar een koningsblauwe fluwelen bank in de collectie?
Maar na een tijdje zag ik niets anders dan een zee van spullen. Variaties van hetzelfde. Voetbalvelden vol marmeren badkamers. Straten vol kroonluchters. Honderden inwisselbare hotellobby-interieurs. Loodsen vol hebbedingetjes van het soort dat eindigt in cadeauwinkels.
Allemaal ‘design’. Allemaal spullen die beloven om je leven beter, mooier of interessanter te maken, maar eigenlijk voorzien in een behoefte die al lang vervuld is. Een lamp. Een stoel. Een bank. Ik voelde afschuw bij de overdaad aan nieuwe spullen die niets wezenlijks toevoegen.
Terwijl ze door de mensen die eromheen zoemen, ontwerpers, verkopers en pr-mensen, gepresenteerd worden als baanbrekend.
Gelukkig werd ik af en toe toch getroffen door extreme hebberigheid. Momenten dat ik besloot: dit ding ga ik ooit bezitten. Zoals die ene wandvullende boekenkast op maat, met een ranke stalen constructie, planken van massief hout en een geruisloos schuivende trap.
Ik zou er een boekencollectie voor willen aanleggen en er een huis bij willen uitzoeken. Soms geeft een ding je een nieuw doel in het leven.
Deze column staat in Adformatie 10 (15 mei 2015)
